De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 459]

Jan Engelman
Aan Ambrosia

Ik heb de zachte rozeblaren
van uw aanbiddelijke mond
gekust, gekust, en geen bedaren,
totdat ik aankwam op dien grond

waar niets de minne meer kan deren
dan God, die u lieftallig schiep
en eindeloos mijn lust doet keeren
tot d' uwe, weggerukt en diep.

Ik minde niet, ik ben geslagen
als argloos wild uit tak na tak,
en gij zijt naar mij toegedragen
gelijk een halm op 't watervlak.

De angst in uw gedweeë oogen
toen mijne mond ze bevend sloot
heeft eender op mijn ziel gewogen:
wie mint is nabuur van den dood.

Maar zijn in slaap en droom mijn armen
geslagen om uw milde leest,
uit slaap en droom vloeit het erbarmen
en heulsap, dat de ziel geneest.

Als ik verrijs, de zwarte vleugel
der vrees ontvlucht de morgenzon,
een dag gaat in haar gouden teugel
of pas dit wereldbeeld begon.

[p. 460]

 

Want liefde, zonder last of logen,

 

- zij maakt mij vrij, terwijl zij boeit -

 

is aan den nacht van uwe oogen

 

in gloed en zuiverheid ontbloeid.

 

 

 

Laat nimmer af! - ons zacht omstrenglen,

 

gekweld, verzaligd, oog in oog,

 

deed lijf en ziel zoo goed vermenglen

 

als kleuren in den regenboog.

 

 

 

Wie wist dat vleesch zóó licht kon wezen?

 

Wie heeft, toen alles duister viel,

 

in 's menschen vloek bijeengelezen

 

zóó zuivere muziek der ziel?

 

 

 

Bij deze min zijn alle staten

 

des levens leefbaar, zonder smart:

 

het godlijk zweven kent geen maten,

 

de sluier valt van 't wereld-hart.