De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 451]

Felix Rutten
Vaart naar Hellas

Laat ons naar 't schoone land der Grieken varen,
Waar 't ruischen der azuren zee
Den zang nog wiegt van Orpheus' gouden snaren
En, wonderbaar, Aphrodite
Aan 't schuim ontsteeg der overbloeide baren.

Reeds beurt het verre land de ivoren kruinen:
Gebergte sneeuw-omrand
In 't licht der stralen die ten avond schuinen,
Ontvonkt tot rozenbrand:
De Goôn gaan om door 't bloeien dezer tuinen.

Zie 'k trotsch getopt, Parnas, uw steilte wenken:
Deez rijzende urn van paars en brons
Die overvloeit van zang en zoet gedenken, -
En zal uw heilge bronwel ons
Verlangen met haar gouden vloeien drenken?

Wij zullen er met koppige bokjes spelen,
Den nooit gestorven Pan ter eer,
Bij 't dartlen over veld van asphodelen
En hooren - als de God weleer -
De herdersfluit in verren avond kweelen.

Gevallen zijn de tempels en altaren;
Hun offerkrans verslenst.
Zoo al uw mythen ook maar droomen waren, -
Met naamloos heimwee wenscht
Mijn oog op uw gewijd palet te staren.

[p. 452]

 

Wat is die burcht-bekroonde rots, de steile,

 

Waarheen de bark haar snebbe richt? ...

 

Wij blijven voor de Acro-Corinth verwijlen. -

 

Wat nu de flanken beurt in 't licht

 

Is Salamis: een schip met purpren zeilen.

 

 

 

Zie: wit, een ster is in den damp verschenen,

 

Die 't einddoel van ons varen is ...

 

Zij groeit: een vlam, - een vuur. Een elpenbeenen

 

Blank visioen: de Acropolis.

 

En dronken-juichend schrei ik 't uit: Athene!

(Lambert Simon)