De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 317]

Anton van Duinkerken
Voorbijgang

Ruiter en paard zijn voorbij.
De hoefslag dreunt in mijn oor.
De hoefslag herinnert mij
Aan al wat ik was en verloor.

Nu welhaast onhoorbaar vergaat
In den stervenden dag het geluid,
Wat is van den vroegeren staat
Mijn eigen, bijblijvende buit?

Bestaat er alleen voor den geest
Een samenhang? Of is dit schijn?
Is iemand wel één uur geweest
Wat hij altijd had willen zijn?

Lucht, die verduistert tot nacht,
En tikkende klok op de schouw:
Het gebeurde, vergeefs overdacht,
Verbittert, wat komt, met berouw.

Een hoefslag, een ijdel gerucht,
Is voorbij. En voorbij is het lied.
Het wezen der dingen is vlucht
Het wezen der ziel is verdriet.