De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 316]

Paul Vlemminx
De bekoring

Tegen het einde van den dag ontstond een zwijgen.
Eén klacht nog, die verstierf, en dan een liefdezucht.
Toen viel een appel, nóg een, en een derde vrucht
in 't lange warme gras, in schaûw van groene twijgen.

De zonne daalde door de takken naar beneden.
Men hoorde zingen een onzichtbaar vogelijn.
Een geur van bloemen, die bezwijmden week en fijn,
kwam op de aarde als een lome golf gegleden.

En om háár beter te bekoren, die vergeet
den tovertuin, waarvan zij 't doffe pad betreedt
met neergeslagen blik, met dromend harte verre,

spreidde met zijn subtiel meeschuldig handgebaar
de weelge avond in de luchten zoel en klaar
't verraderlike net uit van de schuine sterren.

Naar La Chanson d'Eve
van Charles van Lerberghe