De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 310]

Pierre Kemp
Eenzaam licht

Er fietst een eenzaam licht
de natte koude door.
Ik zie niet wie er dicht
op volgt: het licht gaat voor.
Uit de takken van de boomen
is een oud geruisch gekomen,
dat ik jong misschien verloor:
het licht ging immers altijd voor.

Weer worden de lichten grooter voor mijn oogen.
De wegen langer en de boomen minder kort.
Ik meen me door de dingen weer minder bedrogen
en minder bevraagd, wat dit wel alles wordt,
al heeft een kind zijn ringetje verloren
en ligt het daar een weinig vastgevroren.

Ergens onder mijn haren
is weer héél veel groen.
Om mijn ooren ruischen blaren,
die 't niet op de boomen doen.
Het is al na Driekoningen
en de vormen van hun ster,
zijn nog op de gevels van de woningen,
want de lente is nog wat ver.

[p. 311]

Slapen gaan

 

Een groot zacht land komt op mij af.

 

Er trippelen nog wat stille voeten.

 

Er zijn geen bedden en er is geen graf,

 

het is een waaieren en niet een moeten.

 

Maar eer ik die voeten heb opengedaan,

 

ben ik achter een paarsen sluier slapen gegaan.

Ik ga in de schemering er op uit
en halverwege, keer ik mij eens om.
Waar daareven nog stond groen geruit
een boom, staat nu een houten kolom,
waarop geplakt in rot papier
van het gemeenste lila-blauw
een wenk: kom nader en ga hier
binnen de gravure van deze vrouw.

Ik zit maar wat alleen
en zie het licht
blinken op den neus van mijn schoen.
Eigenlijk ben ik dit zonder gezicht
aan het doen.
Waar is het dan? Het is geen schijn
en het moest er dus toch nog zijn!

Ik moet me scheren en ik vraag
me of ik wel gelukkig ben,
alsof 't geluk is van vandaag
en ik het morgen niet meer ken.
Maar waarom nu, nu al die zeep

[p. 312]

 

mijn magere wangen dekt

 

en 't mesje pas de eerste streep

 

door de stoppels trekt?

 

Waarom niet, toen ik uit de maan

 

het eigen huislicht ben ingegaan?

Ik luister naar 't geruisch van een steenen struik
en zie een kapiteel.
Daar komen vrouwen en mannen uit,
gekleed in grijs-geruit fluweel.
Maar in de diepte van het loof
schuilt nog met puntige hand
een wezen in 't zwart en gereed tot roof
door een greep naar mijn verstand.

De laan staat op uit de blauwe kleur
van den nacht. Op 't wegdek wielen
wagens van ventende, bellende zielen.
Er staan seringen voor de deur
en ik doe hen niet open.
Ik moet toch iets anders koopen.

De mensch wordt grooter en het land wordt kleiner.
Het gaat naar den middag en de zon
is de hevigste man in de streek en tusschen de boomen
waar twee roodgeruite jongedochters komen
en gaan naar de stad.
Ze hebben haar hoeden van het hoofd genomen
en zeggen elkander dat.

[p. 313]

Koude

 

Er valt iets van de maan

 

en voor mijn voeten blijft het staan.

 

Het heeft zich plotseling opgericht.

 

Nu schouw ik het in zijn gehéél gezicht.

 

Mijn God, als Gij niet warmer zijt,

 

wat doe ik dan in de Eeuwigheid!

(Vignet Judy van Kessenich)