De Gemeenschap. Jaargang 12

[p. 297]

Leo Boekraad
De biecht is als de nacht

Op eenmaal heeft de nacht,
trouw als een wachter opgesteld
der eeuwigheid, mij van haar macht
het schoon geheim verteld:

‘Nacht werd gespreid
als doodskleed om de baar der aarde;
de luister die God ons bewaarde
om ongezien nog in de beek van Tijd,
na dood, het lichaam met Zijn zuiverheid
opnieuw en stralend te omkleden,
heeft op Zijn hoog bevel de nacht betreden.
En maan en sterren, uit Gods eeuwigheid
verbannen naar het heden,
staan immer - juichende bereid
om zwarte zonden te herleiden
op Licht -’

Zal ik mij langer laten beiden

om dit schoon doodskleed over mij te spreiden?

De krachten die het lichaam won
op deze baar; dit triomfante leven
dat in mij steeg, nu ik begon
beter te zijn en meer verheven
dan ooit mijn aarden lichaam was geweest!
Maar kent de nacht!
Hoog van Gods bergen klom de Geest

[p. 298]

 

omlaag: verbroken zijn de banden

 

die ons gekluisterd hielden aan het Beest:

 

Vrij, op Zijn Adem, gaan wij door de landen

 

als vuur en wind. Dit Pinksterfeest

 

zingt door de nacht en brandt ons in de handen.

 

 

 

De Biecht is als de nacht

 

trouw als een wachter opgesteld

 

der eeuwigheid; en van haar macht

 

heb ik het schoon geheim verteld.

(Vignet Jozef Cantré)