De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 893]

Anton van Duinkerken
De zwarte koning

Twee koningen op hun kameelen gaan
Hoog wiegelend door de woestijn.
De zwarte koning komt achteraan
Want die twee kunnen tòch zijn taal niet verstaan
En zijn kemel is veel te klein.

Het wit van zijn oogen blinkt in het licht
Van de wonderlijk-groote ster.
Hij komt uit een land, dat ellendig dicht
Bij de plagende hitte der middagzon ligt
En Bethlehem is nog ver.

In Abbis-Abbeba bakken ze brood;
Wie dáár zijn tanden in zet,
Die krijgt het gevoel of hij beet op lood,
Maar dit baksel geeft kracht tegen iederen nood.
De zwarte nuttigt het.

Dan vat hij weer moed voor de verdere reis.
Hoe draaft nu zijn kleine kameel!
Zijn gevolg zingt de donkere neger-wijs
Van de slaven, het kind en het paradijs
Met den zang van het witte meel:

‘Het meel ligt zoo stil in den korenaar
Als een kind in den moederschoot.
Het golft op den wind van het jonge jaar,
Het wuift met een kinderlijk-blij gebaar,
Het deint naar den bitteren dood.

[p. 894]

 

Ik zeg u: wanneer het graan niet sterft

 

En diep in den donkeren grond

 

Een winter lang alle daglicht derft,

 

Dat dan de oogst en het voedsel bederft

 

Voor den honger van onzen mond.

 

 

 

En eens komt de dood om het dierbaarste kind,

 

Want de dood gaat langs huis en stal.

 

Doch zalig de vrucht, die hij rijpende vindt.

 

Het meel neemt de molen, het kaf neemt de wind.

 

Als de molenaar malen zal’.

 

 

 

Zoo zong het gevolg, en de zwarte vorst

 

Aanhoorde dit lied van het graan.

 

Hij dacht aan de melk van de zuiverste borst.

 

Toen heeft hij van onzen gemeenzamen dorst

 

Het diepe mysterie verstaan.

(Vignet H. Wiegersma)