De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 864]

Arnould Greban
Maria bidt tot God den Vader

Gij, die de wereld hebt gebouwd,
De sterren naar Uw hand gezet,
Die mensch en dier in leven houdt
Door kracht van uw verheven wet,
Aanhoor mijn nederig gebed:
Uw Zoon hebt Gij mij toevertrouwd,
Ik word Zijn moeder en ik houd
Zóó veel van 't Kind in mijnen schoot,
Dat nooit Uw gunst zal zijn volprezen.
Laat, in Uw liefde, tot den dood
Mij zooveel goedheid waardig wezen.

Ik weet, dat Hij hier komen zal,
Uw eigen Zoon, dien Gij bemint;
In dezen armen, vuilen stal
Wordt hij vannacht mijn eenigst kind,
De vrieskou en de noordenwind
Zullen Zijn kleine lichaam deren;
Och, wist ik, waar ik doeken vind
Om van zijn krib de kou te weren!
God, laat mij elke vreugd ontberen,
Maar geef mij warmte voor mijn kind!

Gij zaagt op Uwe dienstmaagd neer,
Die nu haar eigen Schepper draagt
En moeder wordt van haren Heer.
Wat heeft Uw oog zoozeer behaagd
In mij, een nederige maagd,
Een dorpskind, dat Gij uitverkiest
En dat vergeefs de reden vraagt?
Geef, dat mijn hart zich niet verliest
In hoogmoed, nu het feller jaagt
Van vreugd om wat geschieden gaat.

[p. 865]

 

Houd mij van alle zonden vrij,

 

Van eiken smet, van ieder kwaad

 

En van de zucht tot hoovaardij

 

Opdat ik, rein in woord en daad,

 

Voor Hem een goede moeder zij.

(Vignet Jozef Cantré)