De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 752]

Louis de Bourbon
Alleenspraak

Ik moet veel van dit leven vergeten
vóór dat de zielrust kan komen,
ik moet van veel prachtige droomen
afzien, om alleen maar te weten

dat geluk niet is voor de menschen
op aarde, in het ellendige, grauwe
bestaan, dat ons dwingt in de nauwe
stegen van waanzinnige wenschen.

Ik moet eerst kunnen gelooven
dat niets tevergeefs wordt geboren,
dat alles, wat ik heb verloren,
ergens bewaard wordt, daarboven.

Dat de liefde, die niet wordt gevonden
zoolang ik zwervende ben en verstooten
zoolang mij het pantser omsloten
houdt van angst, armoe en zonde,

eens om mij heen zal verrijzen
als mijn oogen worden gesloten
als mijn ziel afstoot als een boot en
wegvaart, om eeuwig te reizen.