De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 681]

A.J.D. van Oosten
De verwelkte

Zij schiep zich nadien een tuin
van wild geschilderde bloemen,
hun bladeren werden niet bruin
maar hun namen kon zij niet noemen.

Zij bloeiden in geel en blauw
doch hun hart was zonder geuren,
in het hart van deze vrouw
brandden hun koele kleuren.

Maar wat niet wederkwam
jaar na jaar van verlangen,
bluschte in haar de vlam,
die geen droom kan vervangen.

Zij heeft leven en eeuwigheid
eerst weder liefgekregen
sinds haar hand en voet voor altijd
bleven zonder bewegen.

Toen zij slechts op kon zien
naar haar onverwelkte bloemen,
waarvan zij God nadien
mocht al de namen noemen.