De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 614]

Paul Vlemminx
Askesis of oefening

Hoe goed geborgen, veilig saamgehouden,
welig gegroeid en aan malkaar gelest,
zijn onze groene levens op hun best
als tweelingsbomen in de beukenwouden.

Steeds ongescheiden, hoe ook woeden zouden
de voorjaarsstormen uit het wilde west;
wij zijn door oerkracht in den grond gevest
met toppen speels, met stammen sterk als ouden.

De voorjaarswind doet onze blaren zingen.
Ons takken zwiepen met lenige zwingen.
Ons wortels zuigen sap afgrondlik-diep.

Wie dacht dat een van bei des winters sliep?
Wij overpeinzen dan geheime dingen:
hoe ene kracht een dubbel rijzen schiep.

[p. 615]

II

 

Zal een van ons den diepren zin bevinden,

 

waarom wij werden aan elkaar gehecht?

 

Waarom eenzamen steeds worden geslecht

 

en ons de banden van de min verbinden?

 

 

 

Eén is slechts goed en er bestaat één recht.

 

Weet gij, hoe wij in het begin beminden

 

en ons niet over een gewin bezinden?

 

Het voordeel kwam in onzen schoot terecht.

 

 

 

Laten wij zinneloos nu verder leven,

 

of alles van een leien dakje gaat,

 

of wij van buiten kennen alle maat.

 

 

 

Laten wij naar het verborgene streven,

 

want het onzichtbre is alleen in staat

 

ons zieke ogen voldoening te geven.

[p. 616]

III

 

Met blinde ogen, zien wij, wat niemand ziet;

 

met dove oren bekoort ons 't Hogelied.

 

En zonder stemmen verkondgen onze monden

 

wat onze handen nimmer betasten konden.

 

 

 

Met lamme benen bedreven wij de zonde

 

van hunkeringen des harten onomwonden.

 

Wij vliegen zonder twee vleugels in 't verschiet

 

en waar wij schuilen, bemerkt men immer niet.

 

 

 

De tijd staat stil, als wij sneller dan de uren

 

voorbij de eindpaal des levens avonturen;

 

en wij zijn stil bij de wondren van 't heelal.

 

 

 

Wij warmen ons aan der sterren oude vuren,

 

maar wij zijn eeuwiger, want wij zullen duren,

 

als alles brandt met den laatsten wereldval.

[p. 617]

IV

 

Wij vrezen niet te vallen, want wij staan

 

bevestigd met onzichtbre ordeningen;

 

ook niet als de demonen ons bespringen,

 

die Englen op ons neen zullen verslaan.

 

 

 

De aarde is een springplank naar de maan;

 

daar horen wij het lied der sferen zingen.

 

De zon komt met haar licht ons tot zich dwingen,

 

maar ook het zonnevuur zal eens vergaan.

 

 

 

Waar zullen wij op 't wereldeind belanden?

 

Er is een wroegend vuur, dat maakt te schande;

 

er is een goddlik vuur dat zalig maakt.

 

 

 

Bevelen wij ons in Gods milde handen,

 

opdat, als eens de wereldhartslag staakt,

 

ons hart een vlam zij, die voor Hem slechts blaakt.

(Uit: Ontginningen)