De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 518]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Het was een ziel op hooge hakken
waarvan ik daar juist de kist heb gegroet.
Zij stond zoo graag bij het huis voor haar gebakken
en onder een nieuwen hoed.
Zij keek steeds zoo fier om dit klein bezit
en was te veel gekleed in rood
en wenschte niet graag te gaan in wit
tot God door de koude van den dood.

Een bui stond te duizelen en hield het niet meer,
nu spiegelt de zon in de natte stad.
Ik houd niet van menschen, die schijnbaar in leer
loopen, al is het nog zoo nat.
Ze kunnen immers ook matter gaan
en niet blinken zoo schel als een ruit,
maar in glimmen die hun veel beter staan,
gelijk de glans van hun eigen huid.

De man daar met die grootsche idee
om buiten in den zonneschijn
zijn armen groetzaam uit elkaar te slaan
om op zijn handen te gaan staan.
Heeft hij wel goed die bloem beschouwd,
die in zijn schaduw zich openvouwt
en niets doet, dan wat wel haar staat,
ook ver van welke straat
en zonder idee van acrobaat?