De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 508]

Louis de Bourbon
Wanneer ik sterven moet

Wanneer ik sterven moet, laat het dan zijn
een vroegen zomeravond in het schemerlicht:
de wind speelt met de geuren van jasmijn
en jonge rozen om mijn moe gezicht.

Wanneer ik sterven moet, laat het dan zijn
des avonds in een groote eenzaamheid,
de zon is onder en alleen een schijn
van rood ligt om het land gespreid.

Het is als wijn, als lichte, zoete wijn,
het maakt de wereld en het leven loom:
dán zal het afscheid niet zoo moeilijk zijn
als alles slaapt in dezen donkren droom.

Dán zal de witte vrouw, waarom ik riep
haar mond niet weigren tot den afscheidsgroet,
het zal een kus zijn, even wild en diep
als het leven zelf, waaruit ik sterven moet.