De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 438]

A.J.D. van Oosten
De dag beweegt

De dag beweegt van zon en licht,
van leliën en verre boomen,
het onbezorgde stroomen
van waterklanken vederlicht,
van zang en schoone woorden
muziek in zachte accoorden,
en menig lief gezicht.

Het trillend beeld der witte lucht
hangt voor mijn ziel gevangen;
tot blinkender verlangen
dan elke dwaze aardsche zucht,
werd mij het stille branden
dezer verdroomde stranden
na aller uren vlucht,

nu de echo van een jonge lach,
de teedere klank van prille monden
- o roof der jeugd! - hervonden
in 't sidderen van den lichten dag,
tot nieuwe drift ontsprongen,
welluidend heeft doorzongen
van hart op hart den slag.

Doch nutteloos is hier verpleegd,
al wat eenmaal aan ons verschenen
en wij wel duurzaam meenen,
wat 't bloed aan ouden bloei verkreeg -
dit huiverend verleden
drijft zóó naar Uwen vrede
dat het mijn dag beweegt.

[p. 439]

 

Bij al wat nog dit leven schendt

 

uit angst van ziel of om den broode,

 

dringender dan zijn nooden

 

heeft het zijn grooter goed herkend,

 

en tusschen kruis en rozen

 

zich 't beste deel gekozen,

 

zich gansch naar U gewend.

(Vignet Lambert Simon)