Boeken
‘De H. Liturgie der Kerk’ door Dom. A. Beekman O.S.B.; Uitg. ‘Pax’ den Haag-Brussel
Volgens zijn voorwoord wil Dom Beekman dit boekje beschouwd zien als een inleiding, die ten doel heeft den lezer op te wekken tot grootere belangstelling en diepere studie in de H. Liturgie der Kerk. Als zoodanig is het zeker wel te waardeeren, in het bijzonder voor studenten-kringen en dergelijke, voor welke de schrijver dit onderwerp dan ook reeds als lezing behandelde. De heldere betoogtrant geeft een scherpe visie op aspecten, die een beschouwing als deze actueel maken. Er zijn slechts enkele details in verwerkt, die ik niet geheel waardeeren kan. Zoo legt Dom Beekman op pag. 26 bij de bespreking van het ‘sumbolon’ m.i. iets teveel nadruk op het functioneele karakter der poëzie, alsof zij hierin hoofdzakelijk haar beteekenis vindt. Ook ter vergelijking met de symbolische beteekenis der H. Liturgie acht ik het niet juist, om hààr in het geding te brengen. Zij behoudt in haar symboliseerend vermogen immers gansch andere substantia, dan de Kerk doet. Maar daarbij bezigt zij deze ter ‘verbeelding’ aangewende elementen toch wel allerminst, zooals Dom Beekman schijnt te meenen, om voor den lezer óók nog iets te doen over te laten! In een tweede geval kunnen wij den schrijver evenmin volgen bij zijn stelling, dat een symbool eerst volkomen tot zijn recht komt in een rustige omgeving (blz. 31). Wie let op de monumenten op de drukke pleinen van de stad? vraagt hij. Er zullen er inderdaad meerderen met mij gevonden worden, die een monument uiteraard afgrijselijk vinden, waar het ook staat. Doch kan een monument wel een symbool genoemd worden? Ik meen: allesbehalve! En de werkelijke symbolen, die op de drukste plaatsen gegeven worden, trekken zéker de aandacht wel van het publiek. Het komt er maar op aan, of zij duidelijk genoeg zijn. Dat Dom Beekman de symbolische werkelijkheid van het kerkelijk leven duidelijker maakte in zijn boekje, geeft het vooral voor de opgroeiende generatie zijn
beteekenis.
VAN OOSTEN.