De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 391]

Jan Vercammen
In Memoriam broeder Xaverius

Het klokje der kapel klepte zijn dood
toen we de strijd der Gentse gilden gingen leren;
we baden dadelik voor zijn ziel in nood.
We mochten voor zijn doodsbed defileren.

Ik zag, dat zijn gelaat ontzettend-zielloos was
en zijn geloften op zijn bruine kruis vergeelden;
er is zoveel verleden, dat ik nu maar pas
verdoken vind aan mij verdoolde beelden.

Onder een bleke zon zijn we hem gaan begraven;
de dauw bedroppelde de kist in 't hoge gras;
de priester ging; we hoorden verre paarden draven
wijl hij met de assistent het De profundis las.

Een leeuwerik wou de grote zon verlokken,
we zagen, dat ze beiden nederkwamen,
de weg was welig-geel waar we vertrokken,
verlos ons van den kwade, amen.