De Gemeenschap. Jaargang 10

[p. 243]

Louis de Bourbon
De witte vrouw

Ik wilde dat gij eenmaal bij mij waart
Te liggen aan mijn zijde, rild en zacht
Zoo rank, zoo aardsch als ik u heb gemaakt
Zoo wit als ik u maakte, uit niets, uit nacht.

Maar gij zult altijd wel mijn droombeeld zijn,
Mijn liefst verlangen en mijn zwaarst verdriet
En van mijn eenzaamheid de diepre pijn
In het dof besef: zij is op aarde niet.

Zij zal niet zijn, mijn handen staan vergeefs
Als witte bloemen aan het open raam
Misschien de wind, die om mijn oogen zweeft
Dat die haar stem weet en haar heldre naam.

Viel ooit een schaduw van haar glanzend beeld,
Wanneer ik droomde, in eens anders droom?
Zou er één zijn, die hun kring met mij deelt
Om de geboorte van haar huivrend schoon?