De Gemeenschap. Jaargang 9

[p. 553]

Pierre Kemp
Kleine gedichten

Een geit kijkt naar een man, die verf
strijkt aan de paaltjes rond zijn erf.
Het is ook koud
voor de bloemen die op en neder gaan
en op de boomen te wiegen staan.
Wat ziet het dier
in het vreemde groen tusschen borstel en hout!
Of kijkt het voor zijn plezier?

De groote brug is leeg,
alleen een bedelaar met een pet van beton
en een houten broek,
staat in de vroege zon
te kijken naar het deeg
van een gevallen en verlaten stuk koek.

De boeren spelen met hun nieuwe appels
en leggen ze zacht in de korven.
Kleuren en kwaliteiten zijn goed,
maar de prijs is zoo bedorven,
dat de plukkers in 't spreken niet zingen.

[p. 554]

Kaartenvrouwen

 

Met dien sleutel in de hand

 

worden alle deuren groote bloemen

 

en werd mij gevraagd, waar komt gij vandaan,

 

dan zou ik komen van het land,

 

waar ik een vierde van de vrouw kon roemen.

 

Wat heeft die vrouwe dan om haar hals?

 

Een snoer met een beier, maar die was valsch.

 

Wat heeft zij dan in haar ooren?

 

Dat laat zij niemand hooren.

Vandaag moest ik God nu kunnen dienen door
gekleurd papier te plakken op carton,
de lichtste stukken voor
en dan 't geheel te dragen door de zon.
Daarbij te zingen wat mijn dwaas verstand verzon,
sinds ik in het licht de kleuren hooren kon.

Er bloeit een steenen zomer
in de arduinen bloemen van de kerk.
De werkers waren vroeger vromer
bij dat godsvruchtig werk.
Zij hebben zich de historie van ieder blad gedacht
met contouren van bijbelsche kracht.

Het luidt ook voor de Kerstmis van het kind
met den paarsgeruiten schort,
dat ziet aan de klok van de kerk en de tint
van den einder hoe donker het wordt
en staat aan het avondlijke wezen
van de dingen zijn laatste bestemming te vreezen.