De Gemeenschap. Jaargang 9

[p. 493]

Anton van Duinkerken
Het kerkhof der rampzaligen

Vermoedend uur noch plaats van hun begrafenis,
Dachten zij aan geen heil, toen zij gelukkig stierven,
Samen in 't ongeluk. Hun lichamen verzwierven
Naar deze barre kust, waar zelfs geen haven is.

Zij werden niet herkend; dus gaf de burgemeester
Eenvoudig zijn bevel. Er was geen plechtigheid
Of toespraak op hun graf. De grond is ongewijd.
Maar elke lente bloeit vroeg in het jaar hun heester,

Die wilde bessen draagt en zwaren geur verspreidt.