De Gemeenschap. Jaargang 9

[p. 285]

Anton van Duinkerken
Maria bij Elisabeth

voor Tine Kuitenbrouwer.

‘Ik ben maar gekomen, mijn lieve nicht,
Al waren het donkere nachten,
Want moeders te helpen ben ik verplicht,
Geen vrouw zal vergeefs op mij wachten:
Ik ben trouw als de komst van het licht.

Wie heeft geen geloof in den dageraad
En geen hoop op de zon in het oosten?
Hoor naar mijn hart en zijn regelmaat,
Die is er om vrouwen te troosten
Wanneer de geboorte beginnen gaat.

Die dingen hebben een dieperen zin
Dan de menschen tot-heden-toe zagen,
Want nu krijgt de wereld een nieuw begin
En een antwoord op alle vragen.
Nu gaan wij den tijd van Gods vriendschap in.

Wees niet bevreesd voor de komst van het kind,
Het zal niet behoeven te wachten
Tot het de hemelpoort open vindt,
Zegen den Heer dus met alle geslachten,
Wier vrees is verwaaid op Zijn morgenwind.

Zegen den Heer, want ik heb Hem behaagd
En Hij heeft mij uitverkoren
God zelf heeft mij om mijn trouw gevraagd
Het kind, dat van mij wordt geboren
Zal heeten: de Zoon van de Moedermaagd.

[p. 286]

 

Als eenmaal dit wonder geschied zal zijn

 

Wordt de heele wereld een wonder,

 

Dan komt er een blijdschap in iedere pijn,

 

Het leven is nooit meer zonder

 

Geluk voor de vrouwen, die moeder zijn.

 

 

 

Loof God om hetgeen er geschieden gaat

 

Dat alle de vrouwen zal troosten!

 

Want ik hoor in mijn hart en zijn regelmaat

 

Het heilige lied van het oosten:

 

De zang van den Eeuwigen Dageraad.’