De Gemeenschap. Jaargang 9

Hagel

Huichelaars!

De ‘Utrechtsche Courant’, die in ons vorig nummer op een duidelike en afdoende wijze gesignaleerd werd als een orgaan, dat zich ten onrechte uitgeeft voor een katholiek dagblad, en die tot nu toe met geen enkel woord durfde reageren tegen de voor uitbreiding vatbare feitenreeks, heeft getracht een goede daad te verrichten door een tweetal artikelen op te nemen over ‘De strijd der jongeren’.

Men neme het ons niet kwalik als wij noch uit het misleidende en domme stukje ‘Gifspuwsel’ (20 April), noch uit het krampachtig en dikdoenerig hoofdartikel ‘Geen week verweer’ (26 April), iets aanhalen. Dat zou een onverdiende eer zijn voor het huichelachtig en weerzinwekkend braaf geklets van een krant, die met goed fatsoen alleen nog terug kan zinken in de grijze en op geld beluste neutraliteit, waaruit zij met hoop op meer gewin kroop naar een naam-katholiciteit.

Waarschijnlik zal deze grove huichelachtigheid niet opvallen, zelfs inslaan bij sommige lieden, even achterlik en krakerig seniel als de schrijver der genoemde artikelen; wij zijn echter niet bevreesd dat eerlike geesten beïnvloed zouden worden door deze vroomheid-meteen-luchtje. Daarvoor is immers de bron waaruit de braafheid welt, te besmet.

De schrijfslaaf die zich voor deze herendiensten leende, baseerde zich op de tekst der lezing van Dr. Henri van Rooijen, afgedrukt in het laatste nummer van ‘Bouwen’. Daarbuiten ontbrak hem blijkbaar de mogelikheid tot een stellingname: hij weet van toeten noch blazen in deze za-

[p. 260]

ken en heeft alleen in de verte een klok horen luiden die zijn ezelsoren flapperig opschrikte.

De ontvankelike mentaliteit en moedige overtuiging die spraken uit de lezing van Dr. van Rooijen zijn ons een gelukkig bewijs van verandering in de geesten, waar het op aankomt. We zijn daarom de ‘Utrechtsche Courant’ dankbaar dat ze tenminste enkele passages uit die lezing overnam. Het commentaar dat zij er aan meegaf, valt er af als droge modder. Het enigste nut dáárvan is slechts dat het vernietigend oordeel, in ons vorig nummer over dit dagblad uitgesproken, bevestigd werd. De conseqentie van dat oordeel moge spoedig getrokken worden. H.K.

Het beslagen venster.

De Gemeenschap en zijn vol-ijverige redactie is gewend gevolgd, en nagevolgd te worden.

Wij hebben heel dikwijls het bijzondere genoegen gehad onze inventies verknoeid te zien in de tijdschriften van de volgende maand. Dat was na-volgen.

Boos zijn we er nooit om geweest. Tenslotte is de fantasie in Nederland een schaarsch artikel, en wat ligt nu meer in de geest van het christendom, dan het verworvene met graagte af te staan aan de zwakkere hroeders?

Typographisch zijn ons altijd de hakken plat getrapt, onze medewerkers hadden geen leven voor ze ook iets afstonden aan de gewestelijke litteraire predikbeurten-blaadjes, en de uitgeverij De Gemeenschap kan intusschen wel een museum inrichten van even vroolijke als botte pogingen tot plagiaat.

Er zijn ook menschen die ons volgen. Hinderlijk volgen.

Nederland is altijd een staat geweest, waarin een aanzienlijk mensch, vreemdeling of landgenoot, zich moest schutten voor de kei en het straatvuil.

De moedigen zijn dan nog de slungels van de openbare weg. Eerst recht onaangenaam zijn echter de middenstanders, die, na in hun beslagen spiegeltjes en spionnetjes het voor- en achteruit van hun straatje te hebben gezien, uit hun venster op lichtelijk gegeneerde manier beginnen te jouwen.

Reeds lang hangt de middenstand uit Het Venster. Wij zijn altijd voorbij gegaan, zooals het aanzienlijken past. Zonder op- of omzien. Maar het wordt toch langzamerhand onaangenaam, dat de bête middenstandstronies daar iedere litteraire maand uit te bulken hangen. Omdat wij die lieden van vroeger kennen. De meesten zaten, voor hun puberteitsjaren op onze schoolbanken. We hebben er nooit veel in gezien maar ja, de nieuwe paedagogie vraagt ook aan ons offers, al gelooven we er het rechte niet van. Maar wie van ons had kunnen denken dat de puberteit van deze knapen zoo laat zou komen!

En dat het venster van hun zolderkamer in de litteraire flat zoo'n onaangename straatkant zou krijgen.

We maken dan ook van deze meer en meer gebruikelijke weg gebruik om hun het volgende toe te voegen:

we hebben eerlijk geoordeeld, toen we Uw lieder verzen weigerden.

[p. 261]

we oordeelen eerlijk, als we Uw lieder verzen weigeren.

we zijn niet boos, als we in Het Venster de copie zien staan, die wij op onze laatste redactie-vergadering weigerden.

En, in vertrouwen, en natuurlijk niet voor onze lezers bestemd, voegen we er het volgende bij: sommigen van onze redacteuren vinden het wat leuk om nog eens het boeltje onder oogen te krijgen, dat zij niet ten einde toe hebben kunnen aanhooren, omdat zij, hetzij om de rauwe taal, hetzij om het aardewerk-rhythme, in slaap waren gevallen. KUYLE.

Onder kennissen.

A. ‘Die Dichters van de Nijmeegsche Groep, die “Het Venster” uitgeven, gaan nogal tekeer in hun laatste nummers.’

B. ‘Dat heb ik ook gehoord. Maar vertel me nu eens, begrijp jij precies waar ze zoo tegen te keer gaan?’

A. ‘Neen, ik zit niet zoo in de literatuur van dezen tijd, maar het schijnt dat ze geen abonné's meer willen hebben.’

B. ‘Merkwaardig. Er staat toch telkens een lijstje van nieuwe abonné's op hun voorste blaadje?’

A. ‘Maar dat zijn geen abonné's! Dat zijn de lezers.’

B. ‘Ach zoo. En hoe staan zij tegenover hun adverteerders?’

A. ‘Daar schijnen ze heel goed mee te zijn. Ze lokken er steeds meer binnen.’

B. ‘Wie waren ook weer de redacteuren, die het vorig nummer samenstelden?’

A. ‘Het waren anderen dan die van 't vóór-vorig', en nog weer anderen dan van 't daar voorgaand nummer. Ieder van hun lezers mag op de beurt redacteur zijn. Ik ben voor volgende maand gevraagd.’

B. ‘Zoo-zoo. Arme, beste vriend....’

A.J.D.