De Gemeenschap. Jaargang 9

[p. 146]

Albert Kuyle
Wij verrijzen

voor Ad. Sassen.

Joseph van Arimathea ging naar Pilatus, den bloedschuldigen landvoogd, en vroeg om het lichaam van Jezus. En toen Pilatus bevolen had Het hem te geven, blijde, omdat een lafaard nooit een schurkenspel ten ende speelt, droeg Joseph het in zijn oude, droge armen naar de hof achter zijn huis.

Maria droeg Jezus, toen de Schepper nog niet Zichzelf geheel en al geschapen had. Christoffel droeg hem, toen in het klein gelaat de ernst der wereld te leven begon. En deze Joseph draagt Hem voor de allerlaatste maal. Na deze zal geen kind der menschen Hem nog helpen mogen. Het Heilig Lijf weegt niet op zijn oude armen, en het is zoo wit en zoo stil, dat het bijwijlen lijkt of hij niets dan een leeg en fladderend kleed draagt, dat bolt op de lenteavondwind.

Van dezen Jezus leerde de rijke man van Arimathea bidden, en nu is zijn laatste gesprek met God als een echo die zichzelf verlaatte, en haastig van den kaatswand terug naar zijn oorsprong snelt.

Hij heeft het graf ten middag uitgeveegd, en op de gekapte vloeren liggen stengelloos de anemonen die hij schreiend tesamen zocht. Het is al bruine schemer, als hij het Lichaam nedervlijt, en met talmende gebaren de doeken dichtvouwt over het Goddelijk gezicht.

Hij is de tuinman der wereld, die de bleeke, moegebloede wortelstok des levens heeft geplant, maar hij ziet alleen het hvacinthen vuur dat uit de schaamle schors zal springen. En daarom kan alleen deze mensch de steen wentelen voor de ingang van Gods graf, omdat hij weet hoe steen en rots en afgeslotenheid voor Zijn oog niet bestaan.

[p. 147]

Joseph van Arimathea is de mensch met het meest beproefde geloof. De wereld laat hem van zijn Heiland slechts dat eindelijke deel, dat geen spraak meer heeft, en geen glansen en geen bloed. Hij mag zien wat zij van Hem maakten, en hoe groot de macht der menschen is.

Nu is hij in huis terug, in den avond, en legt zijn moe-gedragen lijf languit op de plavuizen. Hij hoort aan den grond hoe de wereld zwanger wordt van dracht. Hij hoort hoe de sappen der eeuwigheid zich samentrekken, hoe geur voor geur zich ontvouwt, en hoe de assen der aarde langzamer gaan, om niet den Meester te schaden in Zijn sluimer. Hij kent rondom de tuinen, en hij weet Jezus te liggen in de plooi van het dal. En als hij inwendig schouwt hoe de engelen lichtende cirkels vliegen om Zijn Aanbiddelijk Hoofd, kust hij de grond die heilig is, en die zoet smaakt als de dove-netelbloemen omdat de Eeuwige lelie Zijn honig er in neer druppelde.

Broeders, ons allen is de verrijzenis beloofd. En onze harten, onze bedoelingen, onze droomen met ons!

En ons allen de Hemelvaart, en ons allen de Heilige Geest, en ons allen het Rijk dat geen einde kent. Hoe dikwijls sluimeren wij niet in de rots? Hoe dikwijls dort het leven in ons, langer dan drie dagen? En hoe dikwijls hebben wij de steen gewenteld en zijn heengegaan, roepend: God is dood, ik zelf heb hem zien liggen, en wie zal zeggen wanneer hij verrijzen zal? Wij zijn geworden als de gescheurde voorhang van den tempel, als de vluchtende Joden op Gods stervensuur, en nimmer hebben wij witte kleederen aangedaan om met nieuwe balsems te zoeken naar het verheerlijkt graf.

Deze aarde is er een geworden van een eeuwige Goede Vrijdag voor de meesten van ons. Zien wij de wereld vanaf het kruis? Door de ellende zelf geheven en verheven, sta-

[p. 148]

rend hoog uit over een wereld die toch aan alle einders den hemel draagt en aan den hemel gehangen is?

Waar is onze Joseph die God ter ruste legt? Hij heeft zijn graf verkocht om tot bouwterrein te dienen, en geen enkele bloem heeft hij gevonden, omdat hij naar geen enkele zocht. Waar is onze hoofdman die zijn borst beklopt, omdat hij ten eindelijken einde God erkent die de Heer is? Hij heeft zijn troepen in het veld gebracht, en hij jaagt achter de hinde des vredes die hij dooden wil. Waar is onze goede moordenaar? Hij klimt vloekend op de electrische stoel, en geen kruis is er in de buurt dat hem misschien nog redden zal. Niets rest ons dan een gestorven Christus die het gekroonde hoofd tot onder den melkweg verheven heeft.

En overal de weenende vrouwen. Zij hebben hun mantelslippen over het hoofd geslagen en zij weenen uit een verdriet, uit een kommer, uit een put van ellende die hun klachten dracht geeft en donker maakt. Want hun zonen worden gekruisigd en hunne vaders, hun vrienden en verwanten.

De pharizeeën en schriftgeleerden eischen hun bloed. De wisselaars en de heidenen klagen hen aan, en niets kan het vonnis remmen. Arm zijn zij, en daarom worden zij ter dood gebracht. Rein zijn zij, en daarom worden zij besmeurd. Vol glorie zijn zij, en daarom worden ze ontluisterd. De kruisen zijn reeds opgericht, en steeds nieuwe worden aangedragen. Een steigerwerk van kruisen, een stad van kruisen, een woud van moord en verdoemenis. Hoor de zwermende roffel der hamerslagen en het dreunend ploffen van die geheven worden in de kuiL Zoo is het heilig getal der kruisen vermeerderd, tot drie maal drie maal drie in een reeks zonder einde. En daarom schreien de vrouwen, omdat telkenmale een Christus onder de gekruisten is. Een schijn van Christus, een glans van Hem, een beeld dat hij wilde scheppen tot volkomenheid. Een ziel waarvoor hij van Eeuwigheid af zong en sprak, een ziel die hij schoon schiep

[p. 149]

[p. 150]

op de zevende dag en die hij wit en heerlijk waschte op de dag van Zijnen Onvolprezen dood.

En gij, die het woud der kruisen ziet rijzen, weet gij aan welk kruis gij Gods beeltenis geslagen hebt? Gij hebt hen uitgekleed, naakt en tot die staat, die slechts moeders en echtgenooten past te kennen, omdat zij Uw livrei niet dragen wilden. Gij hebt hen gegeeseld, omdat zij U niet wilden dienen in de legers van Uw lust naar geld en bezit. Gij hebt hen met de scherpe dorens van de armoede en de miserie gekroond, omdat zij het teeken niet droegen van de slavernij om uwentwil. Profeten waren er onder hen, en gij hebt ze gesteenigd. Een Sebastiaan was er onder hen, en gij hebt hem opnieuw doorschoten. Een Petrus en gij hebt hem opnieuw gekruisigd. Een Agnes, en gij hebt haar opnieuw onthoofd.

Als een kudde wolven hebt gij hen voor U uitgejaagd, en nu er geen weg en geen schuilplaats meer te bekennen valt, slacht gij hen af in dit dal van den dood.

Ziet, hoe hun gestalten rijzen tegen den bloedigen horizon: de werkeloozen, de paupers, de dieven uit gebrek, de overspeligen uit broodnood, de moordenaars uit vertwijfeling. Hun geklaag vult den avond, en het sluipt achter u aan, nu gij terugkeert tot het feest dat gij onderbreken moest.

En nu, in den avond, ziet de verheerlijkte Christus rond. Hij zoekt zijn Joseph, die van Arimathea en die van overal is, opdat hij aan hen zal doen, wat hij eens aan Christus deed: hen bedden in aardes-schoot, tot de gezonde gongslag der wederopstanding zal klinken. Maar Hij ziet Zijn Joseph niet. En dan herinnert Zijn Eeuwige Herinnering hem aan den avond, toen, hoe Zijn lichaam rustte in menschenarmen en hoe koel de aarde was onder Zijn lijf. En Hij komt, onzichtbaar in de schemering, en zonder te vragen neemt Hij de lichamen, zooals ieders eigen moeder ze zou genomen hebben, zoo brekelijk voorzichtig, en zoo van eer-

[p. 151]

bied en liefde vol. En Hij draagt ze uit, in de landen waar geen rumoer is en geen menschen, en daar, in een plooi van het dal, dekt hij ze onder, dat ze te sluimeren liggen als pasgeborenen. En Hij strekt de hand uit, en de anemonen bloeien en het wollegras en de leliën die de avond vol maken van geur. En Hij strekt de hand uit en de vogelzwermen legeren zich en zingen het koraal dat Hij hun leerde toen Hij hen schiep. En Hij strekt de hand uit en de legioenen dalen en hun vleugels ruischen de nacht vol, koelte en een streelende wind die de gestorven lippen weder rood en vochtig maakt.

Zoo zullen ze liggen, drie dagen en drie nachten tot de tijden vol zijn. Drie dagen om te genezen van zooveel pijn, drie nachten om te vergeten, zooveel smaad. Want iedere herinnering moet uitgebannen en iedere rimpel uit hunne gelaten, die de wereld maakte. Rusten moeten zij, rusten in eene volkomen rust, dat zij sterk genoeg zullen zijn om het licht des Hemels te aanschouwen.

En dan? Dan stijgt de Heer opnieuw en zij met hem. Dan vat hij er eenen bij de linker- en een andere bij de rechterhand. En deze omhelzen een andere, en deze een derde, en het is een keten van rozen en jasmijn die bij God begint en bij God eindigt. En om hen is licht en geur en vrede, en een duizendvoudige muziek valt uit de hemel, en de glimlach van den Vader verwelkomt hen.

En een enkele bloem en een enkele geur en een enkele klank dwarrelen tot voor de moede voeten van de moeders die hen baarden, dat zij weten zullen dat zij niet vruchteloos gedragen hebben en niet vruchteloos gebaard, en dat hunne kinderen verrezen zijn, zooals Hij gezegd heeft.