De Gemeenschap. Jaargang 8

[p. 320]

G.J. Peelen
Nationale bid- en boetedag

Niet omdat eiken avond weer opnieuw
het schennig blad, in niets ontziende spot
de roestig-plompe slagbijl nederhieuw
in ied're ziel, die waarlijk leeft met God.

Niet om de geestelijke nood en haat
waardoor Uw naam door 't hooploos grauw bespogen
en zoo satanisch, gruw'lijk werd gesmaad,
schrééuwden w'om hulp en uitkomst naar den hoogen.

Maar, motie-rijk slechts protesteerend
leefden we verder, blind voor ons tekort,
tevreden bij fossiele dogmen zwerend,
die w'ongerept bewaarden sedert Dordt.

En onze uitgedroogde harten voelden niet
hoe ons Uw levenwekkend' adem lang verliet,
en merkten niet de kille leegte meer
van enkel trots op steilheid in de leer.

Zagen, in zelfgenoegzaamheid verstard,
niet hoe de tweespalt tusschen leer en daad
de eerste oorzaak was, dat U die smart
werd aangedaan, en Uwe Naam gesmaad.

Wij preekten voort: ‘Wij zijn het zout der aard.’
doch werden, - lang reeds smakeloos, ontaard, -

[p. 321]

 

door nijd en twisten op ons eigen erf

 

de schuld, dat velen Uwe banden braken,

 

en oorzaak van hun snel en diep bederf,

 

waarover wij terloops ons ‘schuldig’ spraken.

Géén bededag van diep ootmoedig boeten,
omdat de wereld U, om ons, zoo hoonde,
U, om Uw dienaars, vijandschap betoonde,
die wel, tweeslachtig, haat verwekken móéten.

Maar, nu de koersen en de dividenden
gaan slinken, en de loonen dalen moeten,
nu ieder aan het eind van zijn Latijn
en zonder hoop meer is, en zelfs Colijn
geen kans meer ziet malaise af te wenden,
nú wordt het tijd voor smeekgebed en boete.

Eén rustdag. Men wil zelfs, Uw Naam ter eer,
één dag de bioscoop gesloten laten.
We sjachren morgen voort. - Wat móét Gij, Heer
ons, volk van geldzak en gewin, wel haten.

[p. 322]

Jozef Canfré