De Gemeenschap. Jaargang 8

[p. 286]

Pierre Kemp
Bloemen

Ze merken onder hun blind gezicht
den bitteren reuk van hun groen.
Ze ruiken elkander in het drooge licht
en weten niet wat ze doen.

Het is een bloem
om er met een vaantje om rond te gaan
en zacht te zingen.
Het is een bloem om niet meer burger te zijn,
maar een broer van een kinderhemdje in zonneschijn.

Er vloeit iets over de bloemen
de kelken in en uit.
Ik moet het Zondag noemen
al geeft het geen geluid,
als wel de dorpsfanfare,
die ginds in 't koper prest
al wat haar van het Ware,
het Goede en het Schoone rest.

De bloemen zijn met te velen tegen mij.
Zij komen maar nader en worden te nabij.
Er is nauw plaats meer in mijn oogen
voor al die gele bogen
en al die witte schijven
moeten nu buiten blijven.
't Is al zoo donker en ik beken
dat ik in den avond bang voor witte bloemen ben.

[p. 287]

Margrieten

 

Het licht heeft bloemen in de weiden gebouwd.

 

Het licht heeft immers een hart van goud.

 

Nu mag ik naast het licht komen staan

 

en kijken hoeveel het er heeft gedaan.

 

Bloemen zijn nooit te veel,

 

al zijn ze maar wit en geel.

De trein is weer voorbij. Het reisgeluid
sterft in de toppen van de dennen.
Ik moet mij tusschen den stoom en de landen
nog even aan de stilte wennen,
eer ik weer zie hoe de planten
geven het licht met hun bloemen handen.

Kinderen hebben ze verloren
die gele bloemen.
Andere bloemen zijn alweer geboren.
Als kinderen maar van bloemen hooren.
Hoe hebben ze deze dan verloren!

De werkelooze bloemen staan langs den rand
en weten van de bloemen, die werken op het land.
Zij allen samen kennen dit refrein:
dat werkende bloemen eenmaal eetbaar zijn.