De Gemeenschap. Jaargang 8

[p. 210]

[Gedichten van Pierre Kemp]

Zij staart naar de razende drievuldigheid
van Jezus, de zon en de man
en lacht in haar ongeduldigheid
zoo teeder zij kan.

Zij lacht het niet lang en niet te veel,
haar lippen zijn te groot,
haar oogen als zagen zij aan veel geel
de randen blauw en rood.

Zij voelt de zon op haar breed gelaat
en Jezus heel ver in de hand,
waar zij 's morgens vluchtig een kruis mee slaat
over haar klein verstand.

Maar den man voelt zij tot in haar schoot
en ook tot op haar hart.
Zij voelt hem blank en sterk en bloot
en tusschen de oogen zwart.

[p. 211]

Pierre kemp Merci

 

Ze hebben me wel geen pijn gedaan

 

met zoo voor mijn gezicht te staan.

 

Ik heb mijn hoed maar opgezet

 

om onder de groene boomen

 

en al waarop een vogel let

 

te komen.

Er hangen zulke mooie blauwe lichten
om de dingen van berg en dal,
maar om de menschengezichten
niet overal.
De een mag om den ander niet meer houden
zulke zwanen om zijn slot,
zulke pauwen in zijn park en zulke vrouwen
en zulk een God.

Ik heb zulk een zin om op het land
in het schijnsel van de maan
met een kerkboek in de ééne hand
en een kaars in de andere te staan,
om te bidden met een rein gemoed,
dat God voor een schuiver in het bloed
mij nu en altijd beware.

[p. 212]

Pierre kemp Avond

 

Om dat huis staat donkerrood van de heiligen.

 

Die bloemen zijn zeker gewijd,

 

Zij zullen het huis beveiligen

 

en de kinderen gebenedijd.

 

Hun heilige linie luistert

 

in de lucht zoo zonder licht,

 

waarom God nu zoo duistert

 

Zijn violet gezicht.

Er sist zich iets zacht uit
in het smelten van den dag.
De vogels luisteren nog even en ook een kind
meent het te hooren gaan.
Er is toch geen wind.
Het heeft zich nog niet in zijn haar gezet
tot een gebed om de dingen
die over de sterren heeten te staan.

Zijn paard houdt even op met gaan,
nu hoort hij zich heelemaal fluiten
en om de hoeven die bleven staan
de stilte volkomen sluiten.
Hij ziet hoe in de weide ernaast
een rund kijkt in dat ander dier
en zich even er om verbaast.

[p. 213]

Pierre kemp Akte van berouw

 

De appels slapen in het blauwe licht.

 

Er roert geen kind meer aan de witte winde.

 

De ziel beschildert nu haar grijs gezicht

 

en vraagt, hoe God haar nog zal vinden.

 

Of Hij niet verstoord zal langs haar gaan,

 

nu zij heeft zoo dwaas met verf gedaan!

Het is als zoo zonder God of maan
en ik heb zulk en zin om biechten te gaan.
Bij iedere lantaarn
vraag ik me: ga je nog gaarne?
Waarom zou ik niet meer gaarne gaan?
Ik heb toch de nieuwe bloemen zien staan.