De Gemeenschap. Jaargang 8

[p. 143]

Anton van Duinkerken
De vroolijke Martijn

Geschreven na lezing van een leugenachtig artikel, welks auteur zich terloops op Jacob van Maerlant beroept in de ‘Maasbode’ van Dinsdag 1 Maart (avondblad).

Wapen, Martijn! De dwergen staan
Weer in 't gelid, en vlak vooraan
Verdringen zich de laffen:
Gij kunt hun stemmen hier verstaan,
Zij laten gansch een volk vergaan
Om naar één man te blaffen,
Die raakte slechts hun tabbaard aan,
Zij veinzen dit aan God misdaan
En komen hem nu straffen;
Gij weet, Martijn,
Hoe sterk zij zijn,
Nu beursheer, blauwkous, kapelaan
Besprenkeld wordt van hun venijn.

- Jacob, wat hadt gij dan verwacht?
Steeds was geniepigheid de macht
Van de verbazend kleinen.
In 't duister zoeken zij hun kracht,
Wijl zij bij 't kwijnen van den nacht
Gedoemd zijn te verdwijnen.
Dit anonieme dwerg-geslacht,
Waarop geen krijgsman gaat ter jacht,
Wil iemands naam ontreinen
Door voos gepraal
Met lastertaal.
De man is wijs, die hierom lacht,
Dit schrikt hun sterker af dan 't staal!

[p. 144]

 

- Martijn, zoo is 't. Het waar te veel,

 

Als ik den in-tel-lec-tu-eel

 

Zou straffen met den zwaarde,

 

Die in kleinzielig gekrakeel

 

Geweld pleegt aan zijn teed're keel

 

Door 't prijzen van eerwaarden.

 

Het spijt mij, zoo ik hem verveel

 

En niet genoeg zijn eerzucht streel

 

Nu ik bij zijn ontaarde

 

Patroonsgekijf

 

Slechts vroolijk blijf,

 

Doch hoe ik ook uw strijdlust deel

 

Ik vecht met geen oud wijf.