De Gemeenschap. Jaargang 7

[p. 439]

Pierre Kemp:
Declinatie

Toen stond ik tegenover Alles
en Alles tegenover mij.
Wij keken elkander héél lang aan.
Alles had een wieg aan den arm
en is zwijgend gegaan.
Ik wil van geen wieg meer weten.
Ik ben te oud,
en ben het wiegen vergeten
en niet meer stout.
Had ik nog maar een kleinen naam,
ik was weer in de wieg gegaan!

Ik moet wel de nieuwe bladeren snuiven
in zulk een lucht en zulk een licht
en even met mijn laatste haren wuiven
boven het buigen van mijn ouder gezicht.
Ze kunnen immers dadelijk roepen van hierneven:
Kom in het donker, achter het leven
en wees nu dood!

Mijn masker draagt een één,
zijn masker draagt een twee,
haar masker draagt een drie
en 't masker van God een zeven.
Mijn cijfer wordt in den morgen blauw.
Mijn cijfer wordt in den avond rood
en is er geen licht, dan gaat het dood.
Het cijfer van God blijft leven.
Eigenlijk zijn wij maar lotelingen,
die onder de sterren hun nummer zingen.