De Gemeenschap. Jaargang 7

[p. 404]

Anton van Duinkerken:
De Rozen

Voor mijn Vrouw

Nu zal ik spreken, omdat gij het wilt
over de rozen: hoe hun knoppen breken
van warmte's overvloed, gelijk gestild
verlangen doet verlangens tranen leken.

Dan is er niets meer, dat hun geur belet
zomer te zijn, der zon geheimste wezen:
welriekend licht van ademend gebed.

Zoodra zij 't waaien van den winter vreezen
geuren zij op de grens van hun bestaan
droomzware reuk uit, neigen en vergaan,
teeder gehoorzaam aan hun laatste wet.