De Gemeenschap. Jaargang 7

[p. 82]

J. Babeliowsky
Vertwijfeling

‘Haar teere armen, die zacht-rose schenen
onder de waaiend-roode pelerine,
heb ik de gansche dag, tot schreiend-weenen,
té zacht en streelend, voor me gezien.

Maar is dit weenen nu te lang gebleven,
of 'n te smalle zijweg voor mijn droefenis -
er is een leegte in mijn hart gebleven,
'n eenzaamheid, die niet te dempen is.’

Zoo peinst hij. En de zon,
achter de roode boomen,
is hem 't weifelend symbool
van ondergaande droom -
zal hij, brandend-meedoogenlooze,
wederkomen?

- tot, na een poos
van avondkoel berusten,
hij zich bezint.
De boomen zijn nu nachtelijke kusten
duister en mild;
en dat de stilte nu
toch nog heel anders is als hij,
ontvluchtende de zon,
verwachtte,
is hem een troost.

Maar is deez' avond niet gelijk
dien avond dat hij naar het zonlicht
smachtte?

En na zijn aangeboren zucht
slaapt hij onder een bloedroode deken -