De Gemeenschap. Jaargang 6

[p. 273]

Albert Helman:
Het klinkende eiland

(Vertaling van het 23ste Hoofdstuk uit ‘Gestes et opinions du docteur Faustroll, pataphysiclen’, door Alfred Jarry.)

‘Gelukkig de wijze’, zegt de Chi-Hing, ‘die in de vallei waarin hij eenzaam leeft, zich verheugt de klank der cymbels te hooren; alleen, op zijn legerstede ontwakend, roept hij uit: Nimmer, ik zweer het, zal ik vergeten 't geluk dat ik thans onderga.’

Nadat de heer van het eiland ons in deze termen begroet had, bracht hij ons naar zijn plantages, de door aeolische afbakening van bamboes versterkte. De gewoonste planten daar waren de tarole's, het ravanastron, de sambuca, de aartsluit, de pandore, de kin en de tché, de turlurette, de vina, de magerpha en het waterorgel, in een serre daar richtte zijn talrijke kelen omhoog, en zijn adem van een geyser: het stoomorgel dat door Constantijn Copronymos in 757 aan Pepyn werd geschonken, en dat naar het klinkende eiland vervoerd werd door Sint Cornelis van Compiègne.

Men rook er nog het octavijn, de oboe d'amore, de contrafagot en de sarrusophoon, de biriou, de zampogna, de doedelzak; de chérus van Bengalen, de contrabas-helicon, het serpent, de coelophoon, de sax-hoorns en het aambeeld.

De temperatuur van het eiland matigt men volgens de waarneming van thermometers genaamd sirenen. In den midwinternacht daalt de atmosferische sonoriteit van het grommen der kat tot het zoemen der wespen en hommels, en tot het vleugeltrillen der vliegen.

Op de zomerzonstilstand bloeien al de planten hierboven genoemd, tot aan de viergestreepte hitte der insecten-vlucht boven het grasgewas van onze aarde. Des nachts schudt er Saturnus zijn sistrum binnen zijn ring. De zon en de maan

[p. 274]

weerklateren daar, bij ochtendgloren en avondschemer, als de echtscheiding van cymbels.

- ‘Ha, ha’, begon Bosse-de-Nage, verlangend zich van zijn stem te verzekeren alvorens deze te mengen in de universeele muziek; maar de twee gesternten stieten weer tegen elkander in een verzoenende kus, en de planter vierde dit galmend gebeuren aldus:

‘Gelukkig de wijze’, zoo riep hij uit, ‘die op de kam van een berg behagen schept in de klank van de cymbels; alleen in zijn bed en ontwakend zingt hij: Nooit, ik zweer het, zullen mijn verlangens verder gaan dan naar wat ik bezit!’

En alvorens afscheid te nemen dronk Faustroll met hem genepi's op de bergtoppen gedistilleerd, en het bootje ademde onder mijn riemen naar zijn chromatischen weg.

Op twee kolommen die opgericht waren naar de twee gesternten welke de uren van eenheid en van verdeeling der zwarte toets en der daagsche toets sloegen, zong een klein naakt kind en een witte grijsaard tot de dubbele discus van zilver en goud:

De grijsaard gierde een selectie van de onkuische syllaben, en de serafijnsche sopraan, zich voegend bij het koor der engelen, der Tronen, der Machten, der Heerschappijen, hervatte: ‘pet, a-mor mor, oc-cu-pet, cu-pet, a-mor oc-cu, semper nos amor occupet.’

En terwijl de witgebaarde bezetene in een zware kreet en een obscene kramp de coprolellistische zin voltooide, onderscheidden wij, vanuit ons bootje dat onder het voetstuk

[p. 275]

van 't mollige kinderlijf lag gemeerd, het vallen der wapenrusting van geëmailleerd karton of van poppendeeg, en het bloeien van de smerige baard van den vijfenveertigjarigen sixtijnschen dwerg.

Op zijn troon, door harpen geparfumeerd, zat de heer van het eiland zichzelf te verheerlijken omdat zijn schepping goed was, en naar ons wegvaren toe hoorden wij nog deze melodie:

‘Gelukkig de wijze, die op den heuvel dien hij bewoont behagen schept in het hooren der cymbel-klanken; alleen op zijn leger, blijft hij, terwijl hij ontwaakt, in rust, en zweert dat hij nooit aan 't gemeen zal openbaren 't motief van zijn vreugde!’