De Gemeenschap. Jaargang 6

[p. 220]

A.J.D.v. Oosten
Strophen¹⁾

Dit is zeer vreemd: visschen met baarden,
geboren aan den overkant der aarde
buikige vormen uit een diep verschiet,
in dit blauw water, vrij van eigenwaarde
plegen zij ontucht dat een ieder 't ziet.

Het is een vreemde staat bij hem
de muren hebben oor en stem
zijn cel heet 't Nieuw Jeruzalem
de broeder is een sterke vechter
de dokter behandelt hem ied'ren dag slechter.

Werkt tevreden, hard, en graag
tot de fluit heeft uitgeblazen!
Wie onwillig, trotsch of traag
zich beklaagt, neem ik te grazen
bij het puntje van zijn maag!

't Ligt wel aan mij, dit domme morren,
zij doen hun dagwerk zacht en schoon,
niets kan de brave vlijt doen dorren
van vader voortgeplant op zoon
tot vrucht en vreugd voor den patroon.

1) Uit: Het Vuurwerk, een bundel strophen.

[p. 221]

Drama bij den slootkant

 

De hoeve-hond bij nacht, betwistte mij de plank,

 

wie sterk als hij is, hoeft geen mensch te vreezen,

 

maar giftig spek zou hem te machtig wezen

 

zoo heb 'k hem tot mijn overtocht genezen,

 

bij 't eerste haangekraai gaf hij den laatsten jank.

De klok in de parochie slaat half drie,
een laatste zoen en zie: de maan gaat onder,
uit 't moer stijgt een gebroken melodie,
ik zit en luister peinzend op een vlonder;
als dit nu alles is vannacht.... Uw wil geschie.

Bidt voor 't oud mannetje dat altijd beeft en knikt
zijn lieve zoontjes heeft hij beiden jong zien sterven
- de onnoozelen zullen Gods rijk beërven -
Als hij een ranke knaap ziet staat hij stil, verschrikt;
een ieder zegt dat hij van Lotje is getikt.

Gods alziend oog vindt ons verdord van zin
gebogen over acten en statuten,
de dag verzwindt in rinzige minuten
en 't klokgetik spint ons als muggen in,
hier is geen eind, hier is geen nieuw begin.