De Gemeenschap. Jaargang 6

[p. 52]

Albert Helman
Vol-zinnen

I Een lach

Somwijlen hoort men jonge vrouwen lachen wanneer ze langs gaan; en als lang reeds elk gerucht verstorven is, en amper nog een gelig licht brandt in de grijze mist, dan, eensklaps, lacht hun stem weer na, diep binnen ons, en schamper spottend: dat we in onze kamers bleven over boek en bruin vergaan schriftuur gebogen - en dan weer teeder en verlokkend: de belofte van een warme nacht die langer dan veel blauwe morgens duurt - en zachter, zachter eindelijk: een echo die versterft, een lach die binnen deze muren hangen bleef uit een verloren dag, van een vriendin die wanneer ook weer stierf....

II Apen

Demonen waren om mij heen als schaduwlooze apen, lekkend aan mijn slappe hand en giechelend wanneer - als ontwaakt - ik weer begin te denken dat het van gering belang zou kunnen zijn dat ik hier zit en schrijf, onwetend hoe 'k dit leven moet verdoen: in nuttelooze arbeid of in onnut wachten .... waarop .... wie zal komen .... wie zal hurken op de grond en spelen met mijn apen.... door hun snelle blikken niet verontrusten.... en niet angstig zijn om 't onheilspellend kwispelstaarten en 't geluidloos springen, dansen, buitelen, dit omringd zijn overal en altijd door demonen die mijzelf gelijken....

III Vermaning

Maar ik wil stil zijn, - zei je niet dat ik moest stil zijn, kalm zooals een kind dat ligt te luisteren aan een schelp waarin de wind zoo stil en zoo verstorven zijn muziek begint, - en dat ik luisteren moet naar 't ruischen van

[p. 53]

mijn eigen bloed binnen de schelpen van mijn slapen, en wanneer ik bang werd van dit eigen leven, denken moest dat je mij wachtte om te luisteren aan je kleine borst, hoe of het warme bloed daarbinnen klopt en hoe de pompen van je hart onmatig snelle arbeid doen om te verhoeden dat ik zinken zal, in plaats van stil te liggen aan je kust, en stil gekust....

Charles Eijck.