De Gemeenschap. Jaargang 5

[p. 422]

G. Achterberg:
Verzen

Een oud en donker schilderij
boven mijn ledikant.
Bij nachten blijft het licht opzij
tot aan den rand.

Van de figuur is niet te zien,
het is nu donker in dat land;
o schilderij, o schilderij
boven mijn ledikant.

'k Herinner mij nog uit vandaag:
het zijn twee menschen hand in hand
liggende op een bloemenwei;

het is voorbij, het is voorbij
het is een donker schilderij
gehangen aan den wand.

[p. 423]

 

De wind en haar kleeren lagen nog saam

 

maar het was al over;

 

ergens tegen de sterren aan

 

sloeg het raadsel uiteen, maar wie gelooft er

 

dat het hiermee eindigt, wat zoo begon,

 

dat het de elementen verzamelen kon

 

in éenen greep, binnen éen bloed?

 

dat zoo begon,

 

dat ik het zelf niet gelooven kon,

 

dat ik niet wist waarom het begon

 

dan dat het niet anders eindigen kon

 

dan in de eeuwigheid.