De Gemeenschap. Jaargang 5

[p. 331]

Albert Kuyle:
De rijpe vrucht¹⁾

Toen Karel van de Woestijne voor eeuwig het evenwicht verloor en in het licht viel, bonsden in Vlaanderen alom de appels in het gras. Ik heb van de Woestijne elke herfst gelezen. Ik heb soms een herfst gemaakt met zijn verzen.

De laatste keer dat ik hem zag, op een natte najaarsdag van 1928, was hij rijper dan ooit. Zóó gevoed door geestelijke sappen die ik niet te analyseeren vermag, dat deze dood mij niet heeft kunnen verbazen. Hij was de vrucht die wel moest vallen van de weifelende zekerheid van zijn steel.

Meer dan ooit Spengler's papier-volume kon de curve en de zwaarte van Van de Woestijne's onderlip mij doen gelooven aan een Untergang. Hij had iets van de brandende mensch wien, in het koele water der poëzie gesprongen, de brand onbluschbaar naar binnen sloeg.

Ik heb nooit een school van de Woestijne kunnen ontdekken, of 't was een bewaarschool: een troep tierende musschen rond den zwijgzamen uil, die zijn leven aanvangt als de nacht gevallen is.

Soms had ik het gevoel of hij zijn gedichten schreef in een tuin van de Castelli Romani: het

1) Wij drukken hier een korte bijdrage af, door Albert Kuyle geschreven voor het Woestyne-nummer van het Vlaamsche periodiek ‘Vandaag’. Red.

[p. 332]

was zijn uiterst fantastische sensitiviteit die de boomen van Zwijnaerde tot de eucalyptus van Frascati maakte.

Heel dikwijls is hij verstooten tot achter het heilige hek der moraliseerende litteratuurcritiek. De droesem van zijn verzen knarste als zand tusschen de orthodoxe tanden. Een vroegere tijd had hem in Rome en zijn stancen in Ultramontaansch marmer gezien.

Geen monument voor Karel van de Woestijne. Laten we een rivier naar hem noemen.

[p. *9]

† KAREL VAN DE WOESTIJNE.