De Gemeenschap. Jaargang 5

[p. 285]

Anton van Duinkerken:
Eloquentiae Laus
dat is:
Lof eer welsprekendheid

‘de mannen der kleine Gemeenschap’
(de grote pater Borremaeus te Rotterdam op 27 Juni l.l.)

Oome Bor, oome Bor,
ben je nog niet schor
van het schrikkelik veel praten,
dat der Roomse zaak moet baten?

Oome Bor, oome Bor,
ben je nog niet schor?

Heb je nog geen dorre longen?
hebben je de lastertongen
nog niet van de wijs gezongen,
oome Bor, oome Bor?

Ben je nog de vroede voorman,
die wel eens buiten het spoor van
het vijandige gehoor kan
en nog steeds niet schor?

Wat heb jij al niet geboden:
wijsheid over elle-joden,
rake schimp tegen de snoden
van dit doemniswaardig lor!

[p. 286]

 

Ben jij altijd nog zo been-rap?

 

Hoe gevoelig was jouw scheen-trap

 

aan de kleinen der Gemeenschap,

 

oome Bor, o, oome Bor.

 

 

 

Van het voorgeslacht vertelde

 

men onwaarheid; grote helden

 

zijn waarachtig niet zo zelden,

 

doch de nijd zoemt als een tor

 

 

 

rond de waardigheid der oren,

 

die nog inspiraties horen,

 

rond de lippen, die bekoren,

 

oome Bor, o, oome Bor!

 

 

 

Plato's wijsheid, vergeleken

 

bij jouw woorden, zal verbleken:

 

jij geeft zulke scherpe steken,

 

soms zo'n rake por.

 

 

 

Zie dus, zoon van Sint Franciscus,

 

ons schatplichtig aan de fiscus

 

van de roem. Wij, kleine viskens

 

luist'ren, oome Bor.

 

 

 

Vis ons op uit onze ellende,

 

en deez' nederige bende,

 

die nooit ware grootheid kende,

 

zingt haar kelen dor

 

van uw glorie, oome Bor!