De Gemeenschap. Jaargang 5

[p. 74]

Leo Sluijs:
Gesprek

We zaten voor het even-open raam
En kaatsten snelle woorden naar elkaar -
Toen viel er tusschen ons opeens een naam,
Die nam een vorm, en maakte een gebaar!

Wie zag den lok-lach en de dreiging niet...?
Wij spraken verder in een vreemden ban.
Weer dacht ik aan het oude, wreede lied:
Dat men de waarheid toch niet zeggen kan. -

Maar de één hield een verdwaasd requisitoir,
Redeneerzuchtig en vol fel verwijt.
Hij dreef meedoogenloos zijn visie door
En had voor d'ander aandacht noch respijt.

- Deze deed of hij alles wèl verstond:
Het woord van hoon.., de nieuwe stem van haat..,
En zeide een afscheid met een doode mond:
‘Ik ben zoo moe, adieu, het is al laat...’