De Gemeenschap. Jaargang 3

[p. 14]

Victor J. Brunclair:
Lentewijding

Uit grondeloos wijd
groeit de wijding.

De laatste regenstralen ving een aartsengel in zijn hemelharp
en aan zijn vingeren de wonderwel ontvlood
naar een einder oneindig van morgenrood.

Plots is een stem nooit vernomen door de luidspreker aan 't orgelen gegaan
de zendeling Gods kondigt het nieuwe getijde aan
een witte roephoorn is de dag geheven aan zijn mondkarmijn
de lente woelt open kleinodievol schrijn.

Over doordrenkte landouwen waart gulden omroep
van het eeuwig zendstation
de zon.

Sneeuwwitjes in winterslaap gevallen
horen het wekwoord van de hemeling verschallen
en treden in lentetooi op de stoep
Geen kan het begeren weren geen de drang weerstaan
de lente herviert haar intree met azuren vaan.

Hemelstormers bouwen hun wolkenkrabber duizelhoog
in de hoop hem t' overwelven met Gods wenkbrauwboog
de niggerliftboy op het hoogste terras
boetseert zijn beeltenis in blanco uit marsepein
als zijn trekken voltooid staan in de weke spijs
maakt God hem piccolo aan het paradijs.