De Gemeenschap. Jaargang 2

[p. 381]

De Nacht

Het is nu een zomernacht
over de haven
en er zijn sterren uitgestort
op de lucht.
De maan slaapt in de ra's
van een stoomboot,
en, hoor, daar valt het weemoedig geraas
van een anker.
Er suist weeke stoom
aan een droomende schoorsteen-pijp
en de rook van een cigaret
walmt voorbij het groen stuurboord-licht
van een sleepboot:
groen is daarnaast een aangezicht.
En negerstemmen praten
- als onder de hitte van de passaat -
in de duistere boeg van hun stoomboot,
wijl het water klapt tusschen schip en muur.
Het is nog een vroeg avond-uur,
het is nog niet zeer laat,
en op de plecht van de ‘Fürst Bismarck’
- o, sehnsucht naar de heimat,
o scherp verlangen naar God! -
een harmonica klaagt geweldig
tusschen het erfzondig gezang van emigranten:
‘Gibt es auch ein Wiedersehen?’
Maar over de stad
verroert geen ster
en van al die weemoed
schijnt God zoo ver.
De lage maan
in de slapende ra's
trekt zich niets, o, niets,
van al dit heimwee aan
en laat de menschen met hun bloed-end
lied, zeer diep,
beneden op de ellendige aard-bol staan.

KAREL VAN DEN OEVER †