De Gemeenschap. Jaargang 1

[p. 413]

De herfst-aanval

Op een koeler avond
God streepte een droeve rook
door de kim.
Er kwam een fruit-waas
op het dennen-bosch
en de natuur werd verward,
want dwaas.
Achter de aarde: de zon onder de blos
van een beschaamde wolk
en de zure mond
van de herfst pruilde aan de horizont.
God kneedde een vroege sneeuw-wolk
in het verbeelde Noord
en zijn regen-kar reed uit
over een vale wolk-boord,
wijl zijn vochtige hand
een regenboog verfde
tegen de hemel-wand.
Eveneens: Gods gevulde kaak
beproefde een koude wind;
die blies raak
uit een witte streek der aarde.
O, zoo raak,
dat bij latere nacht
elke ster rond de zilveren maan-snêe straalt
vol kracht.
En bij die koeler avond:
op de hei een keerende kudde
met vergulder vacht
en een stille herder
die uit de verte God verwacht.
Ook ginds een vlegel: hij ploft in een verre schuur
uit oude zonde en schuld.
Een late zon scheen ergens op een muur,
wijl de appel koperde de gansche wereld

[p. 414]

 

en de wan-molen ronkte in een duister uur.

 

Toen, de pijl-hoek der bange vries-ganzen:

 

hij schoot naar het Zuid

 

en alle vinken zwermden laag,

 

uit een drang van rust

 

naar het al-oud strik-net van de dood.

 

Het geweer pafte langs de bosch-franje

 

en de pastoor brevierde bij een blauwe haag,

 

terwijl een heimweevolle trein

 

ergens wijd rolde naar Spanje

 

en de voortduren-

 

de wierook der patatvuren

 

bijbelsch rookte op de akkers.

 

 

 

De dichter zat

 

achter een kleine venster-ruit

 

en bekeek de zomer-nood.

 

 

 

Toen hij de bosschen zag verbruinen

 

en de blauwe nevel in het brem,

 

zei hij: ‘God is groot!’

 

Dit zei de dichter tot Hem.

 

 

 

KAREL VAN DEN OEVER.