De Gemeenschap. Jaargang 1

Koraal.

Aan ons oor de ronk van het eerste insekt
geboren in wat koestrende middagschijn
en tussen de witte kamerwanden verdoold.
Een snaar heeft gezinderd in het huis,
een klank in àlles lijk van feestkristal:
die wil zich voegen in 't getokkel van het instrument,
de lange winter geborgen en nu weer opgehaald,
het zoetklinkend psalter der aarde!

Ik moet je tans leren
mee te neurieën op deze aloude wijs
- zo zuiver Gregoriaans gedein -
te psalmodiëren
een lofzang der dingen die zijn onder ons oog, onder onze hand,
deelachtig aan het licht
dat zijn boog over de nieuwe wereld spant
en zet in het raam
een stuk van d' hemel als een blauw zeegezicht -

De kachel waar de vlam in snort
gelijk een dier verzadigd en gerust;
het meubel dat glimt en kraakt:
het hout dat de wind heeft droog gemaakt,
dat als een schrijn
de kostbaarheid van alle woudaromen in zich bewaart;
het schilderij: de kleurvlag aan de wand,
de symmetriese lijn die zich in alles vinden laat,
regelaarster van gans dit intieme leven
in de kamer waar liefde ieder ding zijn plaats aanwees,
zoals een moeder met haar kinderen doet aan de dis
of de jonge bruid die vriendevolk ontvangt;

[p. 26]

 

de pijp: het bruine rookvat in mijn vuist,

 

de vuurdoorvlamde kop een warm juweel,

 

en de oude trek naar een vèr werelddeel

 

in wild en zoet der knappende kanaster!

 

De naald die flitst in d' handen van mijn vrouw

 

(legende: gulden vingerling der Lieve Vrouw

 

die in de bloemen schrijft!)

 

 

 

de theekop glansomrand die op de tafel drijft

 

zoals de waterlelie op het vijvervlak;

 

ook het boek, waarin de hersens tikken,

 

het bloed vonkt van een mens,

 

en waaraan de machine heeft meegewrocht:

 

het vreemd parfum van het papier - wuivend land der Pharao's -

 

vermengd met de reuk van olie en inkt!

 

 

 

O, die dit lied hier zingt

 

hij zit geborgen in het leven

 

als lavendel in de linnenschat van 't jonge paar

 

dat, in de schemering, neemt spijs en drank

 

in een schuw' afglans van Zijn ver gebaar,

 

toen Hij het brood brak en de kelk liet gaan

 

van mond tot mond.

 

 

 

En àlles moet hij zetten op muziek,

 

stilte en rumoer, en 't vele goede werk

 

dat als een klein wicht onze zorgen vraagt;

 

't Introïtus van elke dag, en 't Amen:

 

donkre gong die uit-ruist over de aard -

 

 

 

zoekend te brengen tot een harmonie

 

't heelal, zijn woon en ieder troszwaar uur

 

dat rijp van lach is of van tranen zuur,

 

en zèlf niets méer te zijn dan: melodie

 

voor de ballade die de Meester maakt

 

van een klein menselot,

 

zichzelf muziek in 't eind, en citherspel van God!

 

 

 

Wies Moens.