De Gemeenschap. Jaargang 1

[p. 22]

In Memoriam Fratris

De Heer nam hem uit zijn lichaam
als de moeder haar kind uit de wieg
en zijn gade stond plots eenzaam:
op de ledige wereld-bal
een mater dolorosa
met een zwaard door haar hart.
O, wat een smart!
O, wat een droevig geval!
De dood kleedde mijn broeder wit en bleek,
hij werd steeds witter,
hij werd winter-wit en heel koud.
O, onze pijn was bitter!
Neen, God, hij had niet zoo laat geleefd
dat hij zich-zelf te oud was:
het levens-zeil heeft hij te vroeg gereefd
en te schielijk groeide zijn graf-gras ...
Hij arbeidde aan zijn taak
als een zwaluw aan haar nest:
plots kuste de dood hem op de rechter-kaak
en hij viel als een jongetje, dat zijn bal naloopt.
Hij kreeg voor eeuwig vaak.
O, menschen, ziet onze wonden:
ze werden versch gestoken met een mes,
we dronken het walg-gevoel
dat de gansche stad een klucht is
en het leven een zonderling doel ...
Mijn broeder hield in zijn koude hand
het Kruis-der-goede-dood.
Mijn God, na zulk een nood!

Karel van den Oever.