|
| |
| |
| |
| |
Schrikkelyke wreedheid of wraak genomen door een Moordsche Slave aan zyn Heer; genaamt Reniery Ernissano op ’t Eyland Majorke in Spanjen, die zyn Vrouw en drie Kinderen Vermoord heeft.
Stem: Eylaas myn zugjes zyn om niet.
KOmt Christen zielen geeft gehoor,
Een gruwel stuk zal ik te kennen geven,
’t Geen in d’historien word geschreeven,
Bedreven door een Slaef, en helsche moor:
Om dat hy voor zyn quaed bedryf:
Was van zyn heer geslagen met gekyf,
| |
| |
Heeft dezen Fielt een Helsche wraek besteken,
2 Dees grooten Heer en Edelman,
Was in het Eyland Majorke woonagtig,
Alwaer hy op de See kust kragtig,
Had een Kasteel daer ’t water spoelde an:
Ia dat de See rontom besluit,
Een vlugt wanneer de Mooren quamen uyt,
Mohomeriten ofte Afrikanen,
3 Hier op viel dezen Moorts beraet,
om hem aen Heer en Christenen bloed te wreeken;
’t Gebeurt na zes of zeven weken;
Dat zynen Heer met lust uyt jagen gaet;
De Vrouw met haer drie Kind’ren zoet;
Gaet na dit lusthuys met een bly gemoed;
Om haren Heer te wagten van zyn jagen,
4 So haest als zy zyn op ’t kasteel!
En met haer Kinderen in de Sael getreden,
Sluyt hy de poorte daer benede,
Trekt op de Brug ten vollen in ’t geheel,
Daer op zo riep die helsche hond,
Ik danken myn en Mahomet terstond,
Dat ik hem Christenen bloed zal offereeren,
| |
| |
5 Daer op zoo treed hy in de Sael,
En zweert Me-vrouw, nu zyt gy myn gevangen
’k Zal Mahomet nu offer langen,
Hy vat haer aen zy weert haer menigmaal,
Maer ag te zwak voor zulk bedryf,
Hy bind haer handen agter op het lyf,
En met een strop om haren hals gebonden,
6 Hy bind haer aen een koffer vast,
De droeve Vrouw die riep die kryt die klaegden
Daer dezen hond niet na en vraegden,
De Kinders schreeuwen dapper in dees last?
Hy valt op haer in dit beklagt,
En heeft ’t gebonde Lichaem daer verkragt,
Schoon dat zy beet, schopten en lammeteerde,
7 ô Iezus riep dees droeve vrouw,
Aenziet myn God aenziet myn zuyvere ziele;
Schoon deze Slaef en helsche Fiele,
Myn Lighaem schend en vlekt myn Egte trouw
Ia riep den hond ’t is Gods begeer
En Mahomet dat ik anders lyden,
| |
| |
8 Voor al ’t geroep geschry getier,
De Dorplien daer al omtrent vergaerde,
Maer wat die riepen ofte baerde,
Hy lagt haer uyt en maekt een duyvels zwier,
De Edelman word opgezogt,
En deze tyding op de jagt gebrogt,
Hy liet het wilt en reed met vallen, lopen
9 So dra als deze duyvels moor
Zyns Heeren stem quam klinke in de ooren,
Ging hy al na het venster vooren,
En roept hem tot wat dunkt u zinjeur?
’k Heb u gemaekt nu Kok publyk,
Den Edelman die drygt hem schrikkelyk:
Hy riep ik lag eens met al u dryge,
10 Meent gy te maken myn vervaert:
Hy smyt het kind van bove op de Rotze:
Dat d’Herzens in het water plotze:
Den Edelman die valt ’er van ter aerd:
Dog hy bekomt en met geschry,
Gaet hy hem aen, en smeekt met zoet gevly,
Om zyn twee kinderen en waerde vrouwe,
| |
| |
11 Hy ziet het Volk gereedschap maekt,
Om met Canon de valbrug neer te horten:
Dus gaet hy voord met bloed te storten?
En neemt de andere Kinders moeders naekt,
Steld die daer in des Vaders oog;
En smytze neder vreesselyk van om hoog,
Dat breyn en bloed de klip en zee couleuren,
12 Doen nam hy de bedrukte vrouw,
Heeft die met ’t hoofd ter venster uitgesteke,
Die tot haer Man begost te spreeken,
Ach waerde Lief bematigt uwe rouw:
Dewyl dat Godt beliefd het quaed;
So toe te laten over uwen zaet,
Ik sta alleen op d’oever van myn leven,
13 Ach God ik beveel u myn ziel,
deze tyranny laet myn zonden dekken,
In Iezus naem wil ik vertrekken,
dees helschen duyvel nog niet op en hiel;
Ia roep vry u Messias aen,
’k Wed Mahomet zal hem te boven gaen,
hy zal u uit myn handen niet ontroven,
| |
| |
14 Zoo als zy nog afscheid sprak,
Komt de hond al met een mes gebleken?
En heeft dat in haer keel gesteken,
Het herte van ieder mensch aen stukken brak,
doen smeet hy haer van boven af,
Mee op den klip dat d’Echo weer klank gaf,
door al ’t geschry byna den Hemel barsten,
15 Doen riep den moorder helsche duur,
Monzeur myn Heer ziet hoe ik my kan wreken,
Maer dat ik u niet mag doorsteken,
Dat smert my nog heden op dit uur,
Ik zie dat gy door u begeer,
Nu haest zult krygen de Brug van boven neer,
Maer Christen hond gy zult niet triompheren:
16 Hy ging daer op ’t venster staen,
Riep Mahomet wild myne wraek ontfangen:
Ik ga met vreugd dees doode gangen,
Nu ik myn lust in alles heb voldaen,
So riep dees duyvels moorschen hond,
En daer mee sprong hy in de diepen grond,
Syn bekkeneel mee op de klippen scheurden,
| |
| |
17 Den Edelman door al ’t verdriet,
Als yder Christen wel kan overwegen,
Die is daer weder neer gezegen:
En gaf de Geest die na zyn Ega vliet,
So word dit gantsche Hof en staet;
Van eene moor verdelgt door verraed,
O grote Godt wil ons te zaem behoede,
18 Og Menschen wie zal ’t drukken uit,
De groote vrees en is niet te bepeyzen,
De schrik en rouw doet elk ryzen,
Dees Iuffrouw wagten voor dit hels besluit,
En ook de Ionker die daer ziet,
Vergelde ’t zyn en kon haer helpen niet,
De spyt en rouw dee hem de dood betalen,
|
|
Auteursrechtvrij
