De gekroonde Utrechtze vreede, of Nederlandze Vreugd Godin

Een seer Aengenaem ende Vermakelyk Liedeken van den Wanderlaer.

Voys: Roemwaerde Herderinne.

LEstmael so als Diaen,
Haer Iaegtyd kwam verdwynen,
De Nacht Gordynen,
Waren weg gedaen;
De Blond Aurora die kwam aen gegaen,
En myne lust in eenzaemheyd,
Trok om de Groente dezes Somer tyd:
Met groot Vermaken,
Haer geur te smaken,
Daer myn gang sich leyd.

[p. 77]

 

In het Geboomte groen,

 

Hoor ik de Vogels singen,

 

En Visjes springen,

 

In het Water koen:

 

Het welk se met myn graage lust kwam voen,

 

Vermids ik meenig schoone Laen,

 

In eenzaemheyd ten eynde was gegaen:

 

So kwam getreden,

 

Wel schoon van Leden:

 

Eene Maget aen.

 

Ik seyde Maget fris,

 

Hoe dus alleen getreden?

 

Segt eens wat Reden?

 

So ‘t uw wille is:

 

Waerom so eenig onder ‘t Groene Lis?

 

Sy sprak myn Vriend met uw verlof,

 

Ik ben hier eenig op myn Iuffrouws Hof,

 

Dat is de Reden,

 

Dat ik hier treden:

 

Eenig door het stof.

 

So hebt gy ‘t gantsche Hof,

 

Alleen tot uw begeeren,

 

En in Spanceeren,

 

Hier door ‘t Groene Lof:

 

Ik bidd’ uw Maget slaet myn Beed’ niet of,

 

Dat ik aen ‘t Edel Kruyd en Groen,

 

En Bloem gewas myn grage lust mach voe’n:

 

Deez’ Maget aerdig,

 

Was aenstonds vaerdig:

 

Om myn sin te doen.

 

Wy gingen t’zamen in,

 

Betraden meenig Paedje,

 

Met een zoet Praetje ‘t Scheen wel na haer sin:

 

Ik dagt hier diend gemaekt een kort begin,

 

Ia, by ’t aenteelen van het Kruyd,

 

Moet u myn Teellust zyn met een beduyd,

[p. 78]

 

Want Hert en sinnen,

 

Dreven tot Minnen:

 

En dus borst ik uyt.

 

Aenziet eens schoone Maegd,

 

Hoe dat door ‘t Zaed de Bloemen,

 

Staen als te roemen:

 

Wie ‘t Oog meest behaegd?

 

Siet hoe door Teelzugt alles Vruchten draegd,

 

‘t Geboomte eerst en kleyne Spruyt,

 

Schiet met syn Takken in de hoogten uyt,

 

Het Nachtegaeltje,

 

Met syn Gemaeltje:

 

Geven zoet geluyd.

 

Geen Vogel in den Hof,

 

Of doet hier niet als kweelen,

 

Om aen te teelen:

 

‘t Geen den Mensch geeft stof,

 

Ey siet Vrindin, ik bidd’ u met verlof:

 

Hoe in de Vyver al wat leefd,

 

Zich om te Teelen Springende begeefd:

 

Dat wy te samen,

 

Exempel namen:

 

Aen het geen hier zweefd.

 

De Maget sag myn aen,

 

Met twee rollende Oogen,

 

Als op getoogen:

 

Dat myn deed’ verstaen,

 

Wat Weegen dat ik verder in most gaen:

 

Hier op Omarmd’ ik haer terstond,

 

En Kusten haer voor haer rooder Mond:

 

Sy als de Roosjes,

 

Wierd bleek en Bloosjes:

 

En geheel doorwond.

 

Wat verder is geschied Hoef ik niet te verklaren,

 

Als doen ‘t bedaren: Kwam naekten ‘t verdriet,

 

Het was och lary! en verlaet my niet:

[p. 79]

 

Ik ben, en sal zyn voor altyd,

 

Die geen die u noyt toonden haet of nyd:

 

Maer die uw lusten,

 

Volkomen blusten;

 

En noch ben bereyd.

 

Wy traden uyt den Hof,

 

In Huys, en eens gedronken,

 

Om ‘t Hert t’ Ontfonken;

 

Dochter met Verlof,

 

‘k Sla uw Verzoek en Bee geheel niet of,

 

Maer ik beloof in korten tyd,

 

Dat Iuffrouw sien sal dat gy werd Gevryd,

 

Dat wil ik zweeren,

 

Een Kus met Eeren;

 

En hier neem’ ik Afscheyd.

 

 

 

De Wandelaer in ‘t Groen, werd groen,

 

So ook in ‘t Groen de Meyd,

 

Houd hy sijn Woord maer met Fatzoen,

 

Daer is geen zwarigheyd.