De gekroonde Utrechtze vreede, of Nederlandze Vreugd Godin

t'Zamenspraek, Ofte een Nieuw Liedeken, tussen een Jongman en een Jonge Dochter, hoe dat deze Jongman haer heeft verlaten, ende Jonge Dogter van hartzeer is gestorven. Geschied tot Bergen.

Op een Aengename Voys.

WIe wil hooren singen,
Van vreugden een nieuw Lied,
Al wat daer kortelinge
Tot Bergen is geschied,
Al van een Ionge Dochter,
Die so gestorven is,
Het sal niet zyn verborgen
Wie dat de oorzaek is.

Een Iongman haer beminde

Beminde lange tyd
Hy haer altyd verzinden
Tot hy het Iawoord krygd,
Als hy het Iawoord had gekregen,
Van haer Ouders en van haer,
Doe is hy weg gebleven
En kwam noyt weer by haer.

Op een avond voor dezen,

Had hem die Maegd ontboon:
Sy meenden hem te spreken
Gelyk sy was gewoon:
O Myn Heer! hoe sal ik het maken?
Sy meend getroud te zyn
Maer het zyn andere saken,
Dat deed haer groote pijn.

Wel wat moet dit hier wezen,

Wel wat sal ik hier doen?   Sy ging na Huys toe treden
En klaegde haer nood koen
En sprak so menig werven
Nu sit ik in den nood
Van rouw so moet ik sterven,
Om hem den bitteren dood.

Ik heb jou hier ontboden,

Ik ben geen Trouw’s gezind,
Gy zyt myn Uytverkoren
Die ik alzo seer bemin:

[p. 52]

 

Maer laet ons noch drie Iaer wachten,

 

Als sy aenhoorden dit,

 

Toen viel sy in onmachten:

 

Bestorf als de dood so bleek.

 

Sy kwam weer tot bedaren   Sy riep met droef geluyt

 

Nu sit ik in ‘t bezwaren, Ik dagt te zyn de Bruyd.

 

Hy gaet met een ander streven   En ik sit in den nood,

 

Nu ik hem heb gegeven   Myn teere Maegde Schoot.

 

Ik mag myn wel beklage   Doe ik hem eerstmael sag

 

In ‘t bloeyen van myn dage   Sit ik in droef geklag,

 

Nu hy myn hertje heeft gestolen,

 

En ik leg in Godes Hand   Ik moet nu onverholen:

 

Sterven door Godes Hand.

 

Schoon hy gaet van myn vlugten,

 

Ik hoop den Heer die sal   Hier na met groot genugten,

 

Myn in het Hemels dal   O valze Minnaer hier neven!

 

Ik leg in doods gevaer   Den Heer sal u noch geven,

 

Straffen daer voor hier naer.

 

Sy lag daer wel ses maenden    Te bedde dat se lag,

 

Dikmaels van hem verhaelden   Met een so droef geklag

 

Veel Doctoors en Surzeyne   Die kwamen haer te baet

 

Sy moest den dood bezuren   Eylaes het was te laat.

 

Men hoorden de Klokjens Luyen,

 

Met een so droef geklank   In plaets nu van te Trouwe

 

Bragt men het Lyk ter aerd,

 

Och jonge Dochters wilt dit onthouwen,

 

Siet wat de liefde doet Wilt sulke jongmans schouwen

 

Die Minnen om het goed.