De gekroonde Utrechtze vreede, of Nederlandze Vreugd Godin

Minnaers Klagt.

Voys: Ik bender gegange aen een groene kant.

ACh waerde Lief! Ach schoone Maegd!
Myn eenigst’ Wit en Uytverkoren,
Gy weet het hoe myn Zieltje knaegd,
En wat een smert ik om uw ley,
Gy kend volkomen maken bly:
En mynen Geest weer doen Herleven,
Schenkt toch het zoete Iawoord aen myn.

[p. 50]

 

Gy weet Och Lief! Och Engelin!

 

Gy weet het dat myn hert en sinnen,

 

Uw trachten uyt een suyver Min:

 

Steeds als Slaef te bidden aen,

 

En onder uw gebod te staen U myn vryheyd overgeven

 

Lief laet myn Min u zyn aengenaem.

 

Uw Krulde Lokjes Afgodin,

 

Dat zyn de Strengeltjes vol waerden,

 

Die myn ombinden door de Min,

 

Uw Voorhoofd wit als een Albast,

 

Uw Halsje net alzo gepast,

 

Uw roode Lipjes als Coralen,

 

Houden myn Zieltje steeds aen u vast.

 

De Bandjes waer mee gy myn bind,

 

Zyn u myn Liefs sneeuw witte Handen,

 

d'Yvooren Tandjes zoete Kind,

 

Vercieren uwer roode Mond,

 

Och Lief gy hebt myn Ziel doorwond,

 

Wilt weer myn Meesteresze wezen,

 

Lief maekt uw Dienaer toch weer gezond.

 

Uw Oogjes als de Sonneschijn,

 

Doorschijnen myn met hare Stralen,

 

Uw Borsjes als de Nectar reyn,

 

Die door myn Liefjes Aeszem teer,

 

Al zwoegende gaen op en neer,

 

Hebben myn in brand gesteken,

 

Belust en hersteld uw Dienaer weer.

 

Indien ik dan waerde Prinzes,

 

Om uwe Welgemaekte Leden,

 

En ‘t zoet wezen van myn Meest’res,

 

Voor altoos moet verstoten zyn,

 

En om u steeds in Minne pijn:

 

Moet alzo dit leven enden,

 

So sterf ik om de Liefste van myn.

 

Keerd dan, keerd dan, wrede Godin,

 

Opend uw Lipjes als Coralen,

 

Laet uyt uw Mondje Engelin:

[p. 51]

 

Het eenig zoete woordje Ia,

 

Afkomen dalen, geeft gena:

 

So doet gy myn weer Herleven,

 

Lief wacht toch niet tot het werd te spa.