De gekroonde Utrechtze vreede, of Nederlandze Vreugd Godin
(1718)–Anoniem De gekroonde Utrechtze vreede, of Nederlandze Vreugd godin–
Auteursrechtvrij | |
[pagina 45]
| |
Gy spand veer boven al de kroon,
Door uw pleyzante Wegen,
Geen Bos als ’t u is so pleyzant,
In gants Vereenigd Nederland,
Ook lust my ’t schoon te singen,
Den Weg van Scheveningen.
’t Is waer dat Haerlem aen het Spaer,
Haer Hout is waerd te kyken:
Maer die, noch het Bos van Alkmaer,
Is by uw Bos te lyken,
’t Bos buyten Naerden in het Gooy,
Is niet het tiende deel so mooy,
Uw Bos! O ’s Gravenhagen!
Is ’t schoonst’ dat Oogen sagen.
Laet vry de groote Stad aen ’t Y,
Op haer Plantagie roemen,
Sy is Pleyzieriglijk, maer by:
Uw Bos niet waerd te noemen:
Beziet maer eens uw schoone Laen,
Lang en pleyzierig om te gaen:
Daer duyzende van Boomen,
Staen langs de groene Soomen.
En voorts het Bosch seer net Beplant,
Vol alderhande Wegen,
Dat door natuur als menschen Hand:
Syn schoonheyd heeft verkregen,
Waer in de Haegze Burgery,
Met Vrouw en Kind’ren op haer zy:
Sich selven gaen vertreden,
In ’t Bosch vol Lieflikheden.
Hoor hoe ’t Gevogeld Kwinkeleerd,
Door ’t Lommer van de Blaaren,
En in hun Tael hun Schepper eerd,
Als of het Orgels waren,
De schelle kleyne Nachtegael,
Die eerd syn Schepper in een Tael:
| |
[pagina 46]
| |
Dat aller menschen ooren,
Verwonderd daer na hooren.
’t Princeszen Huys seer ongemeen,
En Heerlik om t’aenschouwen,
Staet in het Bosch geboud van Steen,
In weeld’rige Landsdouwen:
Hier Twist de Konst en de Natuur,
Voorts hebt gy ’t Rad van Avondtuur:
Daer gy kond sien Tornojen,
Een vreugd niet te Vermojen.
Alwaer gy kond de Haegze Ieugd,
Sien plysteren en rusten,
O zoete aengename vreugd!
Wie sou sulks niet verlusten?
Daer overvloed van Wyn en Bier,
En Eten is tot uw pleyzier,
En daer somtyds wel Heeren,
En Iuffers komen teeren.
O Haegze Bosch gy spand de Kroon!
Van alderley Landsdouwen,
Geen so vermakelyk so schoon,
So heerlyk in ’t aenschouwen:
In Holland, ja in Christenryk,
En vind men nergens uw’s gelyk,
Geen menschen die u ooyt sagen,
Die gy niet kond behagen.
En gy O Scheveningze Weg!
Waer zyt gy by te g’lyken?
Als by uw selven is’t gezeg Van al die uw bekyken,
Die brave Hofstad van Sorgvlied,
En all’ het schoon dat men daer siet,
Kan met geen menschen Tongen,
Na waerde zyn Gezongen.
So cierlik en so net beplant Met allerhande boomen
Van ’s Gravenhaeg tot aen de Strand:
Der Noorder Pekelstroomen;
| |
[pagina 47]
| |
Een weg van wiens Vermaeklikheyd,
Dat noyt genoeg kan zyn gezeyd:
Wat Schoons men kan bedenken,
Sult gy de Oogen schenken.
Op sey springen de K’neyntjes, in
De Heuvelige Duynen Ook vind gy na uw lust en sin
Mee Hofsteden en Thuynen,
Waer gy het oog slaet aen wat kant,
’t Is overal even pleyzant:
En gaet het schoon te boven Van Koninglyke Hoven.
Langs deze Weg die elk bekoord,
Siet men de Vissers dragen,
Zeevis van allerhande soort Die ieder kan behagen,
So vers en goed uyt Zee gehaeld,
Waer voor men maer kleyn geld betaeld:
Ook meenigte van K’nynen By koppels en dozynen.
Hier siet men d’Adel hoog van Staet,
Om een Zeelugje Reyen,
En langs de Weg seer net Bestraet,
Seer vrolik Speelemeyen:
Verzailjes, Withal, ’t Loo noch Praeg
Heeft geen Vermaek by ’s Gravenhaeg
Daer zyn geen schoonder Wegen,
Als om den Haeg gelegen.
En dit vermaek staet nacht en dag,
Voor d’Haegze Burgers open,
Daer elk naer zyn genoegen mag,
In Reyden of in Lopen:
Met reden ik uw Lof dan Sing,
O schoone Weg naer Schevening!
En Lof van ’s Gravenhagen,
Het schoonst’ dat oogen sagen.
|
|