De gekroonde Utrechtze vreede, of Nederlandze Vreugd Godin

Herders Klagt.

Voys: Stild uw Wreedheyd God der Minne.

SIlvia myn Ziels voogdesse,
Eenig leven hoogste lust Zal myn heete minne bresse
Noyt door Weermin zyn geblust
Sult gy Nimphje dan gestadig My verstote sonder reen
Schone zyt my eens genadig En versagt u hardigheen.

Stild eens Nimph myn heete vonken,

Hebt tog deernis met myn pijn Laten uwe lieve lonken
My toch eens genadig zyn Laten deze Claverdalen,
Eens uyt schateren dat myn rou,
En myn al te bitt're kwale Zyn versagt door uwe trou.

[p. 21]

 

Laet dien Dwingeland der Goden,

 

U eens raken in de ziel Elk moet volgen syn Geboden,

 

Niemant sig daer van onthiel:

 

Zelf Iupijn die met syn donder,

 

Al het Aerdryk vreez' aenbrengd:

 

Buygd sich williglyk daer onder,

 

En syn Dwingelandy gehengd.

 

Meend gy hem alleen t'ontvluchten?

 

Daer hier in dit groote Rond,

 

Niet en is of 't wil graeg suchten,

 

Onder 't Minnelyk Verbond:

 

Van dien kleynen Voogd der harten,

 

Gy en kond hem niet ontgaen;

 

'k Bid dan schoone heeld myn smarten,

 

En laet eens dit vluchten staen.

 

Gy zyt al te schoon Geschapen,

 

Om te ontgaen de kragt der Min,

 

'k Sie syn flikkerende Wapen,

 

Dringd u reeds ten Boezem in;

 

'k Sie uyt uw tintelende oogen,

 

Reeds uytstralen synen brand:

 

Hebt dan eens met myn meedogen,

 

Kroond my met uw Houw'lyks Band.