Een geheel nieuw liedeboek van het roosje

[p. 70]

De Klagende minnares.

1.

Ach wat is de maagdenstaat,
Een stand van veele elende,
Die men nooit te veel gadeslaat,
Maar men ziet ze dikwils schenden,
Door des Jonkmans zoete praat,
Ja, gelyk ik ben gevaaren,
Myn fleur en maagdelyke staat
Dient myn tot leed en groot bezwaaren.

2.

Myn fleur en schoonste die ik had

Is de oorzaak van myn zugten,
Een Jonkman dip de liefde bezat,
Die toonde aan my veel genugten.
Ik voel den last der maagdepyn
Om de liefde eens te beproeven,
En genegen om vrouwtje te zyn,
Het geen my nu op 't lest bedroeven.

3.

Ik nam met hem veel plaisier

Op 't accoord van myn nooit te verlaaten,
Maar 't was al voor een korten duur,
Met al zyn vryen en zyn praaten.
Hy verlaat myn, ô wat spyt!
Als ik was van hem bedroogen.
Hoe kan een hart zo verdubbeld zyn,
Waar heeft hy al 't schyn gezogen?

4.

Nu heb ik den last op myn schoot,

Het is een last voor al myn leven.
Ach had ik in myn barensnood

[p. 71]

 

Liever maar den geest gegeeven,

 

Dan te leven zo alleen,

 

En gehaat zyn van myn vrinden,

 

Die zig verheugen in myn geween,

 

Waar zal ik troost of hulp vinden.

5.

Adieu minnaar, ach valsch gemoed,

Die myne zinnen wist te vleyen,
Die nu myn teere schepsel zoet
Met zyne moeder zuur doet leyeu,
Die zyne vader niet en kend,
Die is van u of hem verlaaten.
Wat leid een maagd een smert
Die haar van een minnaar laat bepraaren.

6.

Spiegelt u gy die nog liber zyt,

En aanhoord geen Jonkmans klaagen,
Als zy u hebben gebragt in ly,
Dan zyt gy gauw uit haar gedagten,
Want zy houden 't voor een klugt,
Als een maagd zo bitter klaagen,
Ik moet 't lyden met myn vrugt,
Overbrengen al myn levensdagen.