Een geheel nieuw liedeboek van het roosje

Een Nieuw Lied, of Minneklagt tusschen een Officier en een Juffrouw.

Wys: Kloris uw klaagen.

O. Cupidootje, venus wigtje,

Heeft door het geweld,
Van zyn boog en schigtje,
Myn nedergeveld,
Met hart en vermogen,
Ik sterf Godin,
Want uw twee schoon oogeu,
Die staan in myn zin.

J. Wie komt my hier stooren,

Met zyn droef geklag?
Wie laat zig hier hooren,
Za laat in de nagt?
Ik lag met uw smeeken,
Het is buiten tyd,
Ik wil u niet spreeken,
Voor ik: weet wie ge zyt.

O. Ei wilt dus niet vlieden,

Myn klagt niet versmaad,
Die zig aan komt bieden,
Is in dienst van den Staat,
Ik offer u myn klaagen,
Houd u dog niet fier,
En wilt niet veragten,
Em braaf Officie.

[p. 19]

 

J. Ik hou geen conversatie,

 

Vertrek tog myn Heer,

 

Ik heb geen inclinatie,

 

Voor een Militair,

 

Ik buig nooit myn herte,

 

Naar Officiere praat,

 

Haar min acht ik smerte,

 

Dat my niet aanstaat.

 

O. Dit antwoord te hooren,

 

Maakt my zeer ontsteld,

 

Zyt gy niet gebooren,

 

Uit een oorlogsheld?

 

Ei geeft my eens reden,

 

Doe my dat plaisier,

 

Wat haat gy in de zeden,

 

Van een Officier.

 

J. Al deeze reden,

 

Heb ik ras gezeid,

 

Terwyl 't nog heden,

 

Myn voornemen niet zyt

 

Van nimmer te weezen,

 

Een Officiers vrouw,

 

Zy hebben te vreezen,

 

Veel onbeil en rouw.

 

O. Bedenk eens myn Schoone,

 

Zo gy ons veracht,

 

Gy komt daar door hoonen,

 

Uw eigen geslacht,

 

Gok schynt wel te blyken,

 

Dan het was gevaar,

 

Dat gy het best zoudt lyken,

 

Voor een Militair.

 

J. Dit schynt dus te weezen,

 

Maar echter, myn Heer,

 

Ik zou altyd vreezen,

 

Myn hart is te teer.

 

Gy moet veeltyds sterven

 

Door vuur, staal en lood,

[p. 20]

 

Gy speeld met uw leven,

 

In spyt van den dood.

 

O. Myn Lief weest te vreeden,

 

Gy hebt meer verstand,

 

Als dat gy die reden,

 

Zo ver steld van kant.

 

Wy moeten ons keeren,

 

Daar ons beroep ons leid,

 

Geen dood kan ons deeren,

 

Als het niet is de tyd.

 

J. Ik weet dat m'in geen tyden

 

De dood kan ontgaan,

 

Die het vuur wil myden,

 

Die blyft 'er van daan.

 

Ik hoop niet te zwigten

 

In oorlogselend,

 

Die droevige vrugten

 

Zyn my niet bekend.

 

O. Ei zet die gedagten

 

Tog maar uit uw zin,

 

En wilt maar betragten

 

Hoe zeer ik u min,

 

Moet ik u laaten

 

Ik sterf van spyt,

 

Ik kan u niet haaten

 

Hoe fler gy ook zyt.

 

J. Ik bid u myn Heere

 

Spreek my daar niet van,

 

Waart gy geen Militaire

 

Ligt wierd gy myn man!

 

Maar nu zyn myn zinnen.

 

Daar niet op gesteld,

 

Dat ik zou beminnen

 

Een oorlogsheld.

 

O. Laat ik tog verwinnen

 

Uw gunst tot myn loon,

 

Wilt geen charge minnen

 

Maar wel de persoon.

[p. 21]

 

Clarisse, myn schoone,

 

Godin van myn hart,

 

Ach wilt u tog toonen,

 

Geraakt door myn smart.

 

J. Ik wil u niet hooren,

 

Gy kunt heenen gaan,

 

Gy kunt my niet bekooren,

 

Dat gy hier blyft staan.

 

Gy zult 't tog niet winnen,

 

Ik lach met uw smart,

 

U dus te beminnen,

 

Stryd tegen myn hart.