't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Tot u o mijnen Heer.
ICk ben een edel Blom
Tot Saron uytgelesen
| |
[pagina 447]
| |
Spreeckt onsen Bruydegom:
Wat mach de plaetse wesen
Daer dees Blom delicaet,
Staet vast en wel gegrond?
Tot toeverlaet,
't Is 's menschen grond.
't Is 's menschen herte vry
Dat effen is en slechte,
Door onsen Heer Christi:
Die alleen maeckt gerechte
Des menschen hert
Van ongerechtigheyd,
Als sonden smert
En wert beschreyd.
O menschen! wie ghy zijt
Wilt al 't on-effen slechten:
En haest de sonden mijdt,
Slap hand en knie wilt rechten,
Doet rechte boet,
Bekeert u tot de Heer
In diep ootmoet
Met groot begeer.
In sulcken effen Landt,
In sulcken schoon Landauwe
Staet dese Blom geplant,
Daer maeckt des geestes dauwe
't Land heel vruchtbaer:
Dees Blom toont haer schoonheyd,
En brenght met haer
Al goedt, planteyt.
Wie is dees Blomme schoon?
Iesus, vol soeter minnen,
Al der vromen Patroon,
Hy woont in 't hert daer binnen,
Hy drijft daer uyt
| |
[pagina 448]
| |
Al 't quaedt uyt 's herten hof,
Bitter onkruyt
En fenijndigh lof.
Wel saligh is de mensch
Die alsoo werdt bevonden:
Die heeft voorwaer sijn wensch,
Hy heeft in dese stonden
Een schat seer weerd,
Christo vol Liefde reyn,
Na hem begeert
Van herten pleyn.
Loopt na geen ander schat,
Soeckt dese Blom alleene:
Betreed alleen dit pad,
Hy ist, en anders geene,
Die troosten kan:
Des Vaders waerde Soon,
Houd u hier an,
Groot wert u loon.
Hierom sist wel de aerd
Van u herten, vol steenen,
Die eertijdts gesint waerd,
Om met Blommisten henen
Te loopen snel
Na Kroegen vol onrust,
Daer ginght ghy wel
Met grooter lust.
In aerdsche Hoven zwart
Ginght ghy siften en wieden
Onkruyd en steenen hart:
Maer nu wilt spoedigh vlieden
Tot Christum puer,
Toont hem u hert demoet,
't Is tijdt en uer,
Valt hem te voet.
| |
[pagina 449]
| |
Druckt my: spreeckt dese Blom,
Als een zegel seer vaste,
Op u herte: al-om,
Gaet na dees waerde gaste,
Soeckt die u ziel bemindt,
Laet hy zijn al u vreught,
Werdt eens-gesindt
Met hem in deught.
Want hy in soete vreed',
En in een hert ootmoedigh
Alleen behoudt zijn steed':
Maer 't Wereldts hert seer woedigh
Daer is hy niet;
Daer werdt hy niet gekendt:
O Mensch! toesiet,
V omme wendt.
Ick wensche al de geen
Die Godt de Heer beminnen:
Dat sy dat eenigh een
Soecken met al haer sinnen,
En volgen nae
't Lam Gods, waer 't henen gaet
Vroegh ende spae:
Dit niet naelaet.
|
|